Δικαιολογίες που μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό, σαν εκείνες που έπνιξαν δυο φορές τη Μάνδρα το διάστημα 2017-2018 και για πολλοστή – κι ακόμα καταστροφικότερη τώρα – φορά την κεντρική Εύβοια. Οι κυβερνήσεις διαφορετικές, το μοτίβο της απολογητικής ωστόσο πανομοιότυπο και το θράσος με τις οποίες την εκστομίζουν το ίδιο εξοργιστικό.
Στο ίδιο έργο θεατές για μια ακόμα μια φορά το πανελλήνιο και ιδίως οι κάτοικοι των πληττόμενων από τις πλημμύρες περιοχών της χώρας, που σαν να μην έφταναν οι νεκροί που θρηνούν και οι πληγές που μετρούν στις περιουσίες τους, έχουν ν’ ακούσουν ξανά και τις δικαιολογίες αποποίησης ευθυνών από όσους έχουν θεωρητικά το χρέος για την προστασία τους από τη φυσικά φαινόμενα.
Δικαιολογίες που μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό, σαν εκείνες που έπνιξαν δυο φορές τη Μάνδρα το διάστημα 2017-2018 και για πολλοστή – κι ακόμα καταστροφικότερη τώρα – φορά την κεντρική Εύβοια. Οι κυβερνήσεις διαφορετικές, το μοτίβο της απολογητικής ωστόσο πανομοιότυπο και το θράσος με τις οποίες την εκστομίζουν το ίδιο εξοργιστικό.
Ήταν Ιούνιος του 2018, όταν μετά τις δεύτερες μέσα σε λίγους μήνες πυρκαγιές στη Μάνδρα, η Περιφέρεια Αττικής, εξ ονόματος ουσιαστική της τότε επικεφαλής της Ρένας Δούρου, εξέδιδε ανακοίνωση με την οποία ισχυριζόταν πως για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή: “Μόνο τους τελευταίους μήνες έχουμε πρωτόγνωρα πλημμυρικά φαινόμενα, που σε μεγάλο βαθμό σχετίζονται με το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, π.χ. στη Σαμοθράκη, την Κρήτη, το Βόλο, τη Χαλκιδική και αλλού. Όχι μόνο στη Μάνδρα. Πουθενά ουδείς αναζήτησε ευθύνες στους Περιφερειάρχες Μακεδονίας, Κρήτης, κ.α. Οι ευθύνες αναζητούνται μόνο στην περίπτωση της Αττικής και της Περιφερειάρχη Ρένας Δούρου. Επιλεκτική ντροπή, επιλεκτικός καταλογισμός ευθυνών”. Παρόμοια ρητορική είχε ακολουθήσει τότε το σύνολο το κομματικού και μιντιακού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξάλλου συνέβη κι ένα μήνα αργότερα, με τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι.
Πριν λίγες ώρες, ήταν η σειρά του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας της ΝΔ, Νίκου Χαρδαλιά, να επικαλεστεί ακριβώς το ίδιο επιχείρημα, το οποίο θυμίζουμε ότι τότε στηλίτευε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση στα πλαίσια της δικομματικής αντιπαράθεσης με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χαρδαλιάς λοιπόν, έκανε λόγο για “φαινόμενα που δεν τα έχουμε ξαναζήσει”, για “κλιματική αλλαγή”, ενώ δε δίστασε ακόμα και να συγκρίνει τα …χιλιοστά βροχόπτωσης στην Εύβοια με εκείνα της Μάνδρας. Αυτάρεσκα επαίνεσε την ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού, λέγοντας πως “σώθηκαν πολλές ζωές, έγιναν πολλοί απεγκλωβισμοί”, ισχυρισμός το λιγότερο προκλητικό όταν ήδη υπάρχουν 5 νεκροί και δύο αγνοούμενοι.
Ερωτηθείς για τον περιβόητο αριθμό “112”, που αποτελούσε σημαία της ΝΔ στην κόντρα της με το ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή των πυρκαγιών στο Μάτι, ο Χαρδαλιάς ξεστόμισε το αμίμητο: “αν λειτουργούσε το 112 θα είχαμε εκατόμβη νεκρών”(!), μη διστάζοντας να επικαλεστεί ακόμα και το ότι τρεις από τους πέντε νεκρούς πέθαναν προσπαθώντας να διαφύγουν για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Πουθενά φυσικά δεν είναι γραμμένο ότι ο πανευρωπαϊκός αριθμός έκτακτης ανάγκης 112 χρησιμεύει μόνο για εκκενώσεις της τελευταίας στιγμής. Ούτε βέβαια απαντάει ο ισχυρισμός Χαρδαλιά στο ότι δεν υπήρξε κανένα οργανωμένο εκ των προτέρων σχέδιο για ένα τέτοιο σενάριο, παρότι ο ίδιος ομολόγησε ότι υπήρχαν προβλέψεις για έντονες βροχοπτώσεις, προσθέτοντας ωστόσο πως ήταν πολύ μικρότερες από τις πραγματικές μετρήσεις, λες και πρώτη φορά συμβαίνει αυτό σε νεροποντές στον καιρό της κλιματικής αλλαγής που όλοι οι κυβερνώντες τον τελευταίων χρόνων επικαλούνται κατόπιν εορτής για να κρύψουν τις ευθύνες τους.
Για άλλη μια φορά, οι ομοιότητες της επιχειρηματολογίας Χαρδαλιά στα περί εκκένωσης με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ για τη μη έγκαιρη εκκένωση των μετώπων της πυρκαγιάς στην Αττική είναι φανερές και κάθε άλλο παρά τυχαίες.
Στην πραγματικότητα οι “κόπι-πέιστ” δικαιολογίες των δυο κομμάτων και των εκπροσώπων τους, πηγάζουν από την ίδια μήτρα: Τη διαχρονική και πρακτικά ολοκληρωτική αδιαφορία για την ύπαρξη υποδομών προστασίας από φυσικά φαινόμενα, ανεξάρτητα και πέρα από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, η οποία φυσικά κάθε άλλο παρά καινοφανή εξέλιξη αποτελεί. Αδιαφορία στη – μη κερδοφόρα για τους επιχειρηματικούς ομίλους – πρόληψη που συναντά τα τεράστια κενά στην εκ των υστέρων αντίδραση των υποστελεχωμένων αρμόδιων υπηρεσιών και που καταλήγει στην πλημμελή και ανεπαρκή αποκατάσταση των πληγέντων ακόμα και χρόνια μετά, χωρίς καν να αντλούνται τα απαραίτητα διδάγματα για την επόμενη – αναπόφευκτη – καταστροφή. Κι αυτά είναι ακραία ταξικά, και όχι φυσικά φαινόμενα.
