Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου* //
Η Γαλλία δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Μπορεί να είναι η χώρα των
Ιακωβίνων, των Κομμουνάριων και των πολιτικών επαναστάσεων είναι όμως
και μια κατ’ εξοχήν αποικιοκρατική χώρα με πλούσια εμπειρία στις
ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ο «ένοπλος ανθρωπισμός» των Γάλλων μετράει
από το 1950, κυρίως στην Αφρική αλλά και στη Μέση Ανατολή, Ινδοκίνα κ.α.
περισσότερες από 50 επεμβάσεις (Αλγερία, Λίβανος-Συρία, Κεντρική
Αφρική,Τσαντ, Μάλι, Ακτή του Ελεφαντοστού, Κονγκό).
Ήταν η 8η
Μάιου 1945, η ημέρα συνθηκολόγησης του Τρίτου Ράιχ, όταν κοντά στο
Σετίφτης Κωνσταντίνης (Βόρεια Αλγερία) ξεκίνησε από το γαλλικό στρατό η
σφαγή 30 χιλιάδων αλγερινών, επειδή ξεδίπλωσαν αλγερινές σημαίες και
φώναξαν συνθήματα υπερ της ανεξαρτησία της Αλγερίας. Έτσι εννοούσε την
απελευθέρωση των λαών από το φασισμό η Γαλλία.
Το μακελειό αυτό έκανε
τον μετέπειτα πρόεδρο της ΑλγερίαςΟυαρίΜπουμεντιέννα σημειώνει: «Εκείνη
τη μέρα γέρασα πριν την ώρα μου. Από έφηβος έγινα άντρας. Εκείνη τη
μέρα αναποδογύρισε ο κόσμος. Ακόμη και οι πρόγονοί μας σείστηκαν στους
τάφους τους. Και τα παιδιά κατάλαβαν ότι έπρεπε να πάρουν τα όπλα και να
πολεμήσουν για να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι» Είναι η διάιρεσητης Συρίας
το 1920 (σε τέσσερα κράτη) και η δημιουργία πέριξ του όρους Λιβανος
(τσιφλίκι των μαρωνιτώνκομπραδόρων της Γαλλίας) του Μεγάλου Λιβάνου.
Ουσιαστικά αυτόν τον κατακερματισμό θέλει να εγκαθιδρύσει εκ νέου ο
αμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός στην περιοχή.
Είναι το 1956
όταν ο συνασπισμός των άγγλων, των γάλλων και των ισραηλινών
επεμβαίνουν, όταν ο Νασέρ εθνικοποιεί την διώρυγα του Σουέζ. Είναι ο
βομβαρδισμός της Λιβύης το 2011 που πρωτοξεκίνησε πάλι η Γαλλία και
έσπρωξε τη χώρα πίσω στους φύλαρχους. Εξάλλου το Al Nusrah είναι «σαρξ
εκ της σαρκός» του ευρωπαϊκού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (όπως
είναι και η Αλ Κάιντα δημιούργημα του δεύτερου).
Αν βάλει κανείς στη
μέση και την γκετοποίηση των Μαγκρεπίνωνστα γαλλικά προάστια (μέρος
αυτών «σύμμαχοι» των γάλλων στον πόλεμο της Αλγερίας) να το κοινωνικό
μίγμα που βγάζει στον «παραλογισμό» τουσημερινούμακελειού στο Παρίσι.
Κι όμως ο Μπααθισμός (Αίγυπτος, Ιράκ, Συρία, Αλγερία, Λιβύη κ.ά.)
που εξήγγειλε την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση του αραβικού έθνους
και πολεμήθηκε παντοιοτρόπως από τους ευρωπαίους και αμερικανούς
ιμπεριαλιστές είχε να παρουσιάσει σημαντικά επιτεύγματα σε όλους τους
τομείς (κοινωνικές υποδομές, αναπτυξιακά έργα, δικαιώματα στις
γυναίκεςκ.λπ.).Αφού λοιπόν ο ευρωπαϊκός και αμερικάνικος ιμπεριαλισμός
υπονόμευσεπαντοιοτρόπως την αραβική εκδοχή του κοινωνικού εκσυγχρονισμού
διαλύοντας εθνικά κράτη και απαξιώνοντας κοσμικές κοινωνίεςέμεινε ως
μοναδικό «καταφύγιο» το πρωτοεθνικό (προνεωτερικό) παρελθόν της
θρησκείας και της φυλής (φονταμενταλισμός).
Όταν όμως προσβάλλεται και
το τελευταίο στοιχείο για να «πιαστούν» οι άνθρωποι, να φτιάξουν
ταυτότητα (εξάλλου αυτό τους προτείνουν οι «κοσμοπολίτες» ευρωπαίοι και
αμερικανοί διανοούμενοι που φετιχοποιούν τη διαφορά και την ετερότητα),
όπως ενδεικτικά έγινε με το σκίτσο του Μωάμεθ του περιοδικού Charlie
Hebdo, δεν μένει τίποτα παρά ο «τρόμος» όπως τον βίωσαν τον Ιανουάριο
του 2015 αλλά τον βιώνουν και σήμερα οι άνθρωποι στο Παρίσι και τον
βιώνουν χρόνια τώρα με τις εκατόμβες των πνιγμένων στις θάλασσες
τηςΜεσόγειου οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Όμως αυτοί οι νεκροί όπως
και οι δεκάδες στην Γκαρίσα, Κένυα (Απρίλιος, 2015) και οι προχθεσινοί
στην Βυρηττό μάλλον «δεν μετράνε», καθώς οι αποικιοκράτες, όπως αναφέρει
ο F. Fanon δεν αναγνωρίζουν την ανθρώπινη ιδιότητα στους ιθαγενείς. Να
λοιπόν που η βίαιη διάλυση των εθνικών κρατών και η απώθηση του κοσμικού
στοιχείου επανασυνδέεται,-μέσα από την ταπείνωση, την καταπίεση και
την καταστολή-, με το ιερό, τoθρησκευτικό στοιχείο και
μετασχηματίζεται σε αυτό που είναι σήμερα το μέτωπο AlNusrahκαι τα
παρακλάδια του.Βεβαίως η ιστορία αυτή έχει ξεκινήσει από την δεκαετία
του ΄50 όταν οι Αμερικανοί «συνομιλούσαν» με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους
για να ανατρέψουν τα μπααθικά καθεστώτα. Ωστόσο οι ευρωπαίοι
ιμπεριαλιστές ας μην κάνουν πως δεν ξέρουν από βιαιότητες, αιματοχυσίες
και διωγμούς. Αυτοί είναι που έχουν προσφέρει απλόχερα την σχετική
τεχνογνωσία στην ανθρωπότητα.
Οι σκηνές με τους αποκεφαλισμούς, τους
ακρωτηριασμούς και τις σφαγές του Ισλαμικού Κράτους αποπνέουν την
ατμόσφαιρα της Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου και των θρησκευτικών
πολέμωνστην Ευρώπη όταν το θρησκευτικό στοιχείο μπόλιασε με το αστικό
(εθνοτικό) και αναδύθηκαν τα ευρωπαϊκά έθνη. Εκεί έχουν σπρωχτεί
σύγχρονες κοινωνίες, όπως η ιρακινή, η συριακή ακόμη και η λιβυκή κ.ά.
Να ξεκινούν λοιπόν την εθνογένεσή τους πάλι από την αρχή, από το
θρησκευτικό-προνεωτερικό τους παρελθόν.
Ωστόσο το δυστύχημα για το γαλλικό λαό είναι ότι λείπει εκείνη η
πολιτική δύναμη, που ήταν σε ένα βαθμό το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας
στον πόλεμο της Αλγερίας, για να βάλει το πρόβλημα στη σωστή του διάταξη
και να προσδιορίσει τους συμμάχους αλλά και τους αντιπάλους. Ήταν το
ΚΚΓ που επιλέγοντας στον πόλεμο της Αλγερίας σύμμαχο,
-υποστήριξεπολιτικά-ιδεολογικάτον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα του
αλγερινού λαού-, όρισε κιόλας αντίπαλο, πολεμώντας στο πλευρό του FNL
ενάντια στην αποικιοκρατική Γαλλία, κατηγορούμενο για «εθνική προδοσία».
Δυστυχώς όμωςγια τον γαλλικό λαό αλλά και για τους άλλους λαούς της
Ευρώπης και της Αμερικής οι αντίπαλοί τους βρίσκονται σήμερα όπως και
τότε μέσα στη χώρα τους. Ευτυχώς όμως πάλι γιατί οι σύμμαχοι του
γαλλικού λαού αλλά και των αραβικών λαών βρίσκονται μέσα στις χώρες τους
αλλά και σε όλες τις χώρες του κόσμου.
