Το «Ταμείο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», δηλαδή η holding «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.» όπως θα ονομάζεται, προβλέπεται από το τρίτο μνημόνιο του Ιουλίου του 2015 που υπέγραψε η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστεράς» και είναι απόλυτα ανεξάρτητο από το ελληνικό κράτος. Τον έλεγχο του ξεπουλήματος τον έχει ένα Εποπτικό Συμβούλιο τα μέλη του οποίου ορίζονται και διορίζονται κατόπιν διαταγών των δανειστών- εταίρων της κυβέρνησης. Τα έσοδα του ταμείου από εκποίηση των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων πηγαίνουν αποκλειστικά για την αποπληρωμή του «χρέους» της χώρας.
Η «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε» θα αποτελέσει την «ομπρέλα» κάτω από την οποία, με τη μορφή θυγατρικών εταιρειών, θα στεγαστούν οι υπάρχουσες εταιρείες διαχείρισης και συγκεκριμένα το ΤΑΙΠΕΔ, και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ περνάει τις ΔΕΚΟ στο νέο «υπερταμείο» τη στιγμή που όχι μόνο δεν έχει στελεχωθεί το διοικητικό του συμβούλιο αλλά δεν έχει καν συσταθεί και ιδρυθεί η εταιρεία holding! Ανάμεσα στις ΔΕΚΟ που οδεύουν προς πλήρη ιδιωτικοποίηση είναι και το δημόσιο δίκτυο νερού. Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε πως το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματική τη μεταβίβαση του 34,033% της ΕΥΔΑΠ στο ΤΑΙΠΕΔ στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης που επιχείρησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με το σκεπτικό πως η μετατροπή της ΕΥΔΑΠ σε ιδιωτική επιχείρηση είναι αντίθετη στα άρθρα 5 και 21 του Συντάγματος, που επιβάλλουν τη μέριμνα του κράτους για την υγεία των πολιτών και κατοχυρώνουν το δικαίωμα στην προστασία της υγείας. Λόγω της απόφασης αυτής η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ακυρώστε την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ κάτι που προκάλεσε το θύμο του επικεφαλής του τομέα ανάπτυξης της ισραηλινής εταιρείας Mekorot, Νόαν Γκαλ ο οποίος απείλησε με προσφυγή κατά της κυβέρνησης για την ανάκτηση των εξόδων που έκανε η εταιρεία του ώστε να της επιτραπεί να συμμετάσχει στο διαγωνισμό. Η Mekorot κλέβει το 80% του νερού των παλαιστινιακών εδαφών και να το πουλά πανάκριβο, όσο και όποτε θέλει, στους Παλαιστίνιους.
Ωστόσο εμείς ή όσοι από εμάς δεν κατέχουν τις απαραίτητες γνώσεις, τι συμπέρασμα μπορούμε να εξάγουμε από όλα αυτά; Υπάρχουν πράγματα που αδυνατούμε να καταλάβουμε; Μήπως όλοι μας δεν έχουμε καταπιαστεί με το να κοπανάμε το κεφάλι μας στον τοίχο διότι δεν βρίσκουμε απαντήσεις που να προσφέρουν εγγυήσεις; Ή μήπως δεν θέτουμε τα σωστά ερωτήματα; Ας ρωτήσουμε έστω και διστακτικά: πως είναι δυνατόν να χορηγούν το εξωφρενικό δάνειο ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ελλάδα, μια χώρα υπό πτώχευση; Και γιατί;
Η Ελλάδα διέθετε έναν ευρύ δημόσιο τομέα και σε γενικές γραμμές επικερδή. Σχεδόν όλη η δημόσια δραστηριότητα αφορούσε τους λεγόμενους στρατηγικούς τομείς: διυλιστήρια πετρελαίου, ηλεκτρισμός, νερό, τηλεπικοινωνίες, αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομοι, ναυπηγία, υδροηλεκτρικά φράγματα, ορυχεία τύρφης κτλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: τα καθαρά κέρδη της Εταιρείας ‘Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης στη χρήση 2015 ξεπέρασαν τα 13 εκατ. Ευρώ ενώ τα καθαρά κέρδη της ΕΥΔΑΠ το 2015 διαμορφώθηκαν στα 43,7 εκατ. Λαχταριστά κομμάτια πίτας για τα αφεντικά των πολυεθνικών, προσφορά μιας χώρας που είναι δεμένη απέναντι στο ΔΝΤ και σε ένα ευρωπαϊκό καρτέλ πιστωτών. Ο «εκβιασμός» είναι ξεκάθαρος : Για να ξανακερδηθεί η «εμπιστοσύνη των αγορών» ξεπουλάς την χώρα για να εκπληρώσεις τις δεσμεύσεις της σε ότι αφορά την πληρωμή του δανείου. Στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα για να μην εξοντωθεί ένας λαός πρέπει να απολαμβάνει την «εμπιστοσύνη των αγορών». Από την οικονομική του συμπεριφορά απέναντι στις «αγορές» θα εξαρτηθεί αν κερδίσει ή αν γονατίσει.
Στο πλαίσιο της σωστής συμπεριφοράς εντάσσεται και η ιδιωτικοποίηση του νερού που αποτελεί μια ακόμα, τεραστίων διαστάσεων, πηγή πλουτισμού ιδιωτικών εταιρειών. Δημόσια δίκτυα ύδρευσης και παροχής νερού, ακόμα και λίμνες ή ποτάμια, πωλούνται από πρόθυμους διαχειριστές της εξουσίας δημιουργώντας μια καπιταλιστική μονοπωλιακή αγορά που θρέφεται από φτωχούς ανθρώπους.
Το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υδάτινων πόρων και εξαγορά των δικτύων από ιδιωτικές εταιρείες επιβλήθηκε τις δεκαετίας του ’70, ’80 και του ’90, μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ξεκινώντας πρώτα από τις φασιστικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και της Νοτίου Αφρικής, που αδιαφορούσαν για τις αντιδράσεις των πολιτών, για να καταλήξει σιγά-σιγά αυτό το μοντέλο να εφαρμοστεί και στις «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές» χώρες της φιλελεύθερης Δύσης.
Στην Βαρκελώνη για παράδειγμα, κερδισμένη από την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας επιχείρησης ύδρευσης ήταν η πολυεθνική Suez (κατέχει το 5,5% των μετοχών της ΕΥΑΘ) σε σύμπραξη με την Ισπανική Agbar. Τα κεφάλαια για να διεγερθεί η διάθεση για επένδυση της κοινοπραξίας Suez- Agbar ήταν μια προσφορά του Ευρωπαϊκού Ταμείου Συνοχής! Ενώ στην Βολιβία οι φτωχοί κάτοικοι έφτασαν στο σημείο να είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν μια ειδική άδεια στις πολυεθνικές (Bechtel– Suez –Nestle) για να συλλέγουν ακόμα και το νερό της βροχής.
Tο 2010 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εξέδωσε ψήφισμα για την αναγνώριση ύδρευσης και αποχέτευσης ως ανθρώπινο δικαίωμα, όμως «η ιδέα ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα προέρχεται από εξτρεμιστές» σύμφωνα με τον ισχυρισμό του αφέντη των ελεύθερων αγορών και προέδρου της Nestle και της «Φόρμουλα Ένα» Peter Brabeck ο αποκαλούμενος και «Ιερωμένος». Επιπροσθέτως ο Brabeck είναι μέλος στα διοικητικά συμβούλια της Credit Suisse Group, της L’Oréal, της ExxonMobil, του «Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ»και της «Στρογγυλής Τράπεζας των Ευρωπαίων Βιομηχάνων».
