Καθένας με τον πόνο του»... Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ, που η μόνη του σκοτούρα για το τεράστιο κύμα ακρίβειας είναι μην τυχόν και «σηκωθεί το καπάκι της κατσαρόλας» από τη δυσαρέσκεια για τις τεράστιες αυξήσεις που τσακίζουν το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, αφού, όπως λέει, «οι ανατιμήσεις απειλούν την κοινωνική συνοχή».
Με παχιά λόγια για την «αδιάφορη κυβέρνηση» και την «ακρίβεια που δεν είναι μονόδρομος», κάνουν ό,τι μπορούν για να μην ακουμπήσει η συζήτηση την «ταμπακιέρα»: Οτι η ακρίβεια είναι συνέπεια της πολιτικής στήριξης των καπιταλιστικών κερδών, με τεράστια κρατικά πακέτα και με στόχο την «ανάπτυξη». Οτι οι αυξήσεις στο ρεύμα είναι συνέπεια της πολιτικής της «απελευθέρωσης» και της «πράσινης» ανάπτυξης, που έχουν «κορόνα στο κεφάλι τους» όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις. Με άλλα λόγια, το δράμα που ζει για μια ακόμη φορά ο λαός έχει τη σφραγίδα της στρατηγικής του κεφαλαίου, που υπηρετούν με διάφορες εκδοχές της διαχείρισης η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και οι άλλοι.
Η άλλη όψη της ίδιας αντιλαϊκής στρατηγικής είναι η «κοινωνική συνοχή», η ανοχή δηλαδή, ακόμα και η ενεργή στοίχιση του λαού με τους στόχους του κεφαλαίου, με το καρότο και το μαστίγιο. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαφημίζεται στο κεφάλαιο ως ο «μετρ του είδους» και στην περίπτωση της ακρίβειας προτείνει «μείωση των ειδικών φόρων κατανάλωσης στην Ενέργεια στα κατώτερα επιτρεπτά ευρωπαϊκά επίπεδα».
«Τόσο όσο», δηλαδή, επιτρέπουν οι κατευθύνσεις της ΕΕ και τα κέρδη των ομίλων! Και εδώ, λοιπόν, το κεφάλαιο βρίσκει στα μάτια του ΣΥΡΙΖΑ έναν «ακριβό» φίλο, στον γνωστό ρόλο του «υπουργείου αντιπολίτευσης». Ο λαός πάλι βρίσκει άλλη μια επιβεβαίωση ότι δεν έχει να περιμένει από παλιούς και νέους «σωτήρες», από την κυβερνητική σκυταλοδρομία, αλλά μόνο από τον δικό του αγώνα για μέτρα ενίσχυσης του λαϊκού εισοδήματος, σε σύγκρουση με τους στόχους του κεφαλαίου και τις «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
