H εκλογική διαδικασία στο ΚΙΝΑΛ και η ανάδειξη του κ.Ανδρουλάκη στην ηγεσία του συνδυάστηκε με το πολιτικό πρόταγμα της «επιστροφής της σοσιαλδημοκρατίας» στο προσκήνιο.
Η χρήση, δε, του όρου – «σοσιαλδημοκρατία» – μετετράπη σε ένα είδος υποχρέωσης από τους υποψηφίους του ΚΙΝΑΛ ώστε να λανσαριστεί το περιεχόμενό της σαν κάτι ισοδύναμο της πολιτικής και κοινωνικής ευαισθησίας που επιστρέφει στη χώρα με τον αέρα της «νεότητας» και της «φρεσκάδας». Αυτά στη χώρα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και Σαμαρά – Βενιζέλου…
Αλήθεια, όμως: Η σοσιαλδημοκρατία, στα σουαρέ της οποίας συμμετέχουν ο κ.Τσίπρας και ο κ.Ανδρουλάκης, τι ακριβώς «καινούργιο» σημαίνει, πέρα από την διασκευή του ίδιου σκοπού από ένα «βιολί» που διεκδικεί να είναι «πρώτο» στην ορχήστρα της πολιτικής εκπροσώπησης των κεφαλαιοκρατών; Τι είναι, λοιπόν, αυτή η «Σοσιαλδημοκρατία», που μάλιστα διαθέτει και διεθνή οργάνωση, την «Σοσιαλιστική Διεθνή»;
Αν πιστέψουμε τον Αντρέα Παπανδρέου του 1975, δεν είναι παρά «το μακρύ και βρωμερότερο χέρι του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού»! Βέβαια, ο Αντρέας περίπου 20 χρόνια αργότερα από αυτές τις δηλώσεις, ήταν εκείνος που ενέταξε το ΠΑΣΟΚ στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Φυσικά, αυτή δεν ήταν η μοναδική επισημοποίηση των σχέσεων του Αντρέα και του ΠΑΣΟΚ με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Τα ίδια είχε κάνει με τους Αμερικάνους, την ΕΟΚ, τις ΝΑΤΟικές βάσεις κλπ…
Συνεπώς; «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα»; Ποια είναι αυτή η Σοσιαλιστική Διεθνής, από ποιους απαρτίζεται, ποια είναι η ιστορία της; Και ποιος είναι ο στόχος της; Μήπως «να διατηρηθεί η φλόγα του σοσιαλισμού ζωντανή» (!), όπως έλεγε το 2006 ο πρόεδρός της, ο κ.Γ.Παπανδρέου, ο ίδιος που 5 χρόνια αργότερα έφερνε το ΔΝΤ και την τρόικα στην Ελλάδα;
Ας απαντήσει η ιστορία. Ας απαντήσει το παρελθόν τους και το παρόν τους.
Η Σοσιαλιστική Διεθνής είναι η οργάνωση των εκφυλισμένων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων των αρχών του 20ού αιώνα.
Είναι τα κόμματα που το 1914 – παρά και ενάντια στις αποφάσεις του Συνεδρίου της Βασιλείας το 1912 – τάχθηκαν υπέρ του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, συμπαρατάχτηκαν με τις αστικές τάξεις των χωρών της Ευρώπης, έσυραν τους λαούς της Ευρώπης στον πιο φονικό πόλεμο που γνώρισε μέχρι τότε η ανθρωπότητα, πρωτοστάτησαν σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, προδίδοντας την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Είναι τα κόμματα που μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο πρωτοστάτησαν στο τσάκισμα των λαϊκών εξεγέρσεων και των προλεταριακών επαναστάσεων που συντάραξαν την Ευρώπη. Είναι οι κύριοι οργανωτές της αντεπανάστασης, αυτοί που στη Γερμανία δολοφόνησαν την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ, αυτοί που στην Ουγγαρία υπονόμευσαν την επανάσταση μέσα από τις αγκάλες της Αντάντ.
Είναι τα κόμματα που κουβαλούν το άγος των ιστορικών τους ευθυνών που οδήγησαν στο ναζισμό. Στη Γερμανία, αφού πρώτα εξόντωσαν τους ηγέτες της επανάστασης, άνοιξαν με τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» το δρόμο στον Χίτλερ και αρνήθηκαν ακόμα και την ύστατη στιγμή το κάλεσμα των κομμουνιστών για γενική απεργία ενάντια στους ναζί. Ηταν αυτοί οι σοσιαλδημοκράτες που στη Σουηδία συμμάχησαν ανοιχτά με τον Χίτλερ.
Είναι τα κόμματα της σοσιαλιστικής φλυαρίας και της εργατοκαπηλείας, που πουλούν σαν πολιτικό τους εφόδιο το μεταπολεμικό «κράτος πρόνοιας» που αφ’ ενός οφείλετο στους αγώνες της εργατικής τάξης της Ευρώπης και στην πίεση που ασκούσε στον καπιταλισμό το σύστημα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και αφετέρου είναι αυτά τα κόμματα, τα σοσιαλδημοκρατικά, που εδώ και δεκαετίες το κατεδαφίζουν.
Είναι η σοσιαλδημοκρατική Γαλλία, με πρωθυπουργό τον Γκι Μολέ, γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που υπήρξε η πιο κτηνώδης απέναντι στον αλγερινό λαό. Είναι αυτοί, οι σοσιαλδημοκράτες, που βομβάρδιζαν μαζί με τον Ιντεν τη διώρυγα του Σουέζ το 1956. Είναι αυτή που με γραμματέα του ΝΑΤΟ τον σοσιαλδημοκράτη Σολάνα έριχνε βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στο Βελιγράδι. Για το ποια είναι η προσφορά της σοσιαλδημοκρατίας και ο ρόλος της ως σωσίβιο του καπιταλισμού δεν έχει παρά να δει κανείς το ρόλο της στην Πορτογαλία, κατά την «Επανάσταση των Γαρυφάλλων».
Πρόκειται για την σοσιαλδημοκρατία επιφανών ηγετών τύπου Κράξι και Βίλι Μπράντ, του και πράκτορα των Αμερικανών όπως αποκαλύπτεται 30 χρόνια μετά τον θάνατό του. Πρόκειται για τη Διεθνή του Μπλερ, της θατσερικής αγοράς και των «προληπτικών πολέμων. Για τη Διεθνή του Σρέντερ και του γερμανικού SPD, που αυτό έβγαλε τα γερμανικά στρατεύματα έξω από τα γερμανικά σύνορα για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που συγκυβέρνησε επί δυο δεκαετίες μαζί με την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Πρόκειται για τη Διεθνή των 13 σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που κυβερνούσαν στις 15 χώρες της ΕΕ τη δεκαετία του ’90 και έβαλαν τις βάσεις του Μάαστριχτ, του συμφώνου Σταθερότητας, του ΝΑΤΟικού βομβαρδισμού, της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και του πολέμου στα Βαλκάνια.
Η σοσιαλδημοκρατία των Μνημονίων και των ΝΑΤΟικών πολέμων, που τα κόμματά της από δεκανίκια του καπιταλισμού στο διάβα ενός αιώνα μεταλλάχτηκαν πλήρως σε κατεξοχήν υπηρέτες του ιμπεριαλισμού, είναι πολύ λογικό να αποτελεί «σπίτι» για ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ.
Κόμμα με τη δική του σοσιαλδημοκρατική ιστορία και μια διαδρομή που από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έφτασε στο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ». Και είναι πολύ λογικό, επίσης, για ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ, να μη θέλει να μοιράζεται τη σημαία της σοσιαλδημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας τα βρουν…
Αλλά όταν δίνουν έμφαση σε πολιτικούς όρους για να πουλήσουν σαν «νιότη» την αρχαία σκουριά παλιατζούρα της πολιτικής πραμάτειας τους, επενδύοντας στην άγνοια, στην αφασία αλλά και στο ταλέντο τους να μακιγιάρουν και να διαστρεβλώνουν την αλήθεια με όσα λένε και για εκείνα που μιλάνε, ε, ας μην υπερεκτιμούν αυτό το ταλέντο τους.
ημεροδρομος
