Ημέρα 28η Με το στεφάνι μου εσώκλειστοι και ονειροπαρμένοι
-Γιατί μωρέ με ξύπνησες;
-Σου ‘χε κοπεί η ανάσα.
-Έβλεπα ένα όνειρο.
-Με τρόμαξες μπαγάσα.
Χριστός Ανέστη, αγάπη μου,
έλα να σε φιλήσω,
πες μου στον ύπνο τι έβλεπες
να σου το «εξηγήσω».
-Ήμουν σε μέρος άγνωστο
και ξαφνικά εμπρός μου
είδα μια θεϊκή μορφή.
Ήταν ο Κύριός μου!
Δεν έβλεπαν τα μάτια μου,
δεν άκουγαν τ’ αυτιά μου,
μα αισθάνθηκα, ήταν εκεί,
το ‘νιωθε η καρδιά μου.
Πέφτω μπρος του γονατιστός
κι αυτός το χέρι απλώνει.
Τι κάνεις εκεί με ρώτησε
κι όρθιο με σηκώνει.
«Μάτωσα, θυσιάστηκα,
λεύτερος για να ζήσεις
κι εσύ νομίζεις το ‘κανα
για να με προσκυνήσεις;
Σου ‘δωσα αγάπη, πάλεψα,
να σπάσω τα δεσμά σου
κι εσύ θαρρείς πως καρτερώ
τα ανταλλάγματά σου;
Σου είπα, πανταχού παρών
θα είμαι αν με ζητήσεις
κι εσύ πασχίζεις σε ναούς
για να με φυλακίσεις.
Μ’ ασημικά, χρυσαφικά,
πας να με δελεάσεις
και κάνοντας μέγα σταυρό
πιστεύεις πως θ’ αγιάσεις;
Κάποιοι σου λεν, και να υπακούς
έχουνε καταφέρει,
πως σου μιλώ μέσω αυτών
και τους φιλάς το χέρι.
Όσα τους είναι άβολα,
βαφτίζουν αμαρτίες
και σου γεμίζουν το μυαλό
με δεισιδαιμονίες.
Στην Γη κακία κι άδικο,
μα συ ψηλά κοιτάζεις
στον ουρανό για να σωθείς,
υιέ μου με τρομάζεις».
Πάνω εκεί που ήθελα
πολλά να τον ρωτήσω
ήρθες γυναίκα βίαια
και μου πες να …ξυπνήσω.
συνεχίζεται…
