Διάβασα το «τιτίβισμα» του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω με ποιον τρόπο σκέφτονται οι «αριστεροί» τύπου Παπαδημούλη. Η ταξική προσέγγιση, πάντως, προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα και δεν χρειάζεται καμία «απύθμενη βλακεία».
Ο Δ. Παπαδημούλης θα μπορούσε να γράψει για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και το σύστημα υγείας, που θα δυσκολέψουν την αντιμετώπιση του (σοβαρού) προβλήματος,
να μιλήσει ενάντια στο πανικό, την τρομολαγνεία και την αισχροκέρδεια
να σημειώσει ότι δεν πρέπει να αναπτυχθεί ρατσισμός για τους ανθρώπους που έχουν νοσήσει
να επιχειρηματολογήσει ενάντια στη στοχοποίηση των προσφύγων από την κυβέρνηση που θέλει να φτιάξει κλειστά κέντρα – φυλακές για να μην «μας» φέρουν τον κορωνοϊο (!)
να αναφερθεί στην (πράγματι) ταξική αντιμετώπιση των ασθενειών στο σύστημα που ζούμε (εάν δεν έχεις να πληρώσεις η αναμονή και ο κίνδυνος είναι δεδομένος).
Αντί αυτών (και πολλών παραπάνω) ανακάλυψε κάτι «χαστούκια» και τους έδωσε και αντισυστημικό χαρακτήρα. Ας υπενθυμίσει κάποιος στον κύριο ευρωβουλευτή ότι στο Μιλάνο, στο δήμο Θεσσαλονίκης, στην «ιδιωτική τράπεζα» (κ.ο.κ) ζούνε και εργάζονται άνθρωποι που δεν τους ανήκει ούτε η τράπεζα, ούτε ο πλούτος του ιταλικού βορρά, ούτε η Θεσσαλονίκη…
Παραδέχομαι ότι αδυνατώ να παρακολουθήσω πλήρως τους συνειρμούς του κυρίου ευρωβουλευτή. Πάντως, εκεί που γράφει για «απύθμενη βλακεία» έχει δίκιο. Ο «ιός» της «απύθμενης βλακείας» επαναστάτησε…
Γεράσιμος Χολέβας
