ΑΣΚΕ
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που οι σιδηροδρομικοί και όλοι οι εργαζόμενοι δεχόμαστε ένα συνεχόμενο ταξικό πόλεμο που δεν έχει τέλος. Τα μέτρα που έχει πάρει η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και η Ε.Ε. αϕορούν κάθε τομέα της ζωής της εργατικής οικογένειας και τα ζούμε καθημερινά. Είναι μέτρα που μ’ αυτά παίρνουν από εμάς και δίνουν στο κεϕάλαιο για να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοϕορία του. Δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ. Ο προσανατολισμός της αστικής πολιτικής για ϕτηνότερη εργατική δύναμη είτε με κρίση είτε με ανάκαμψη είναι σταθερός. Όποιος αμϕιβάλει μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι το πέρασμα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην κερδοϕορία, η σημερινή δυναμική ανάπτυξης των εμπορευματικών μεταϕορών, δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη ανάκτηση των μεγάλων (50%) απωλειών που είχαμε οι εργαζόμενοι. Οι μειωμένοι μισθοί και η συνεχής επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων παραμένουν, ενώ αυξήθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσής μας, μέσα από την αύξηση του χρόνου εργασίας ή του χρόνου «στα χειριστήρια» και της σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα.
Τι ετοιμάζουν από εδώ και πέρα ; Τ’ ακούμε, τα διαβάζουμε καθημερινά.
Απολύσεις
Νέο ενιαίο μισθολόγιο με μείωση μισθών
Μείωση συντάξεων – αύξηση ορίων συνταξιοδότησης
Κατάργηση επικουρικών συντάξεων και εϕάπαξ
Περαιτέρω εμπορευματοποίηση υγείας, πρόνοιας, παιδείας.
Περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης κλπ.
Τέτοιας κατεύθυνσης μέτρα θα έρθουν είτε με κεντροδεξιά, είτε με κεντροαριστερή κυβέρνηση, γιατί μπορεί αυτές οι κυβερνήσεις να μην είναι το ίδιο πράγμα, διαϕέρουν όμως μόνο ως προς το «μείγμα διαχείρισης». Στο δια ταύτα τα μέτρα που θα πάρουν και οι δύο θα οδηγήσουν σε νέους αντιλαϊκούς νόμους, αϕού οι διαϕορετικές πολιτικές και των δύο θα εξελίσσονται στα πλαίσια της Ε.Ε. και δεν θα θίξουν καθόλου ούτε η μία, ούτε η άλλη τον πραγματικό ένοχο της εξαθλίωσης των εργαζομένων, δηλαδή τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Οι εξελίξεις στον σιδηρόδρομο προσδιορίζονται από τους σχεδιασμούς της Ε.Ε. και της αστικής τάξης στην Ελλάδα για την αναβάθμιση της χώρας και κυρίως της Αττικής σε διαμετακομιστικό κέντρο και βασικό κρίκο συνδυασμένων (άρα
και σιδηροδρομικών) μεταϕορών εμπορευμάτων από την Ασία προς την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη αξιοποιώντας κυρίως το λιμάνι του Πειραιά αλλά και τα υπόλοιπα λιμάνια της χώρας. Βασικός τους στόχος η άμεση ή έμμεση συμβολή του σιδηρόδρομου στην καπιταλιστική κερδοϕορία. Αυτό είναι και θα είναι το κριτήριο λειτουργίας του σιδηρόδρομου. Αυτό το στόχο υπηρετεί η πολιτική παράδοσης του μεταϕορικού έργου απευθείας στα μονοπώλια (ιδιωτικοποίηση ΤΡΑΙΝΟΣΕ), η κατάργηση των μη κερδοϕόρων τμημάτων του δικτύου και μη κερδοϕόρων δρομολογίων, η συνεχής αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, η μείωση του προσωπικού και των λεγόμενων μισθολογικών δαπανών. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού έργου θα είναι προς όϕελός μας. Το αντίθετο, θα γίνει στ’ αποκαΐδια των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά.
Η πλειοψηϕία του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο της Έλξης – αλλά και της Π.Ο.Σ. – υποκλίνεται στους στόχους της ανταγωνιστικότητας και της κερδοϕορίας του κεϕαλαίου. Η πλειοψηϕία της ηγεσίας του πανηγυρίζει για κάθε συμϕωνία που συνάπτει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ με τα διεθνή μονοπώλια γιατί βλέπει μόνο ένα δρόμο ανάπτυξης, το ϕιλομονοπωλιακό. Αυτός ο δρόμος όμως είναι από την ϕύση του αντεργατικός.
Την ιδιωτικοποίηση την αντιπαλεύει κυρίως για το «νεοϕιλελεύθερο χαρακτήρα της» -όπως λέει- και τους όρους που γίνεται και όχι σαν αντιλαϊκή καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Η γραμμή της πάλης του, τα αιτήματά του διαμορϕώνονται με βάσει τις ανάγκες της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και όχι την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των μηχανοδηγών. Το σωματείο διαπραγματεύεται μόνο όσα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ αποδέχεται να δώσει. Η γραμμή του διαλόγου και της συνεργασίας με τον εργοδότη, που αιτιολογείται σαν επιλογή του εϕικτού, μετέτρεψε την ΠΕΠΕ σε διεκπεραιωτή των υποθέσεων των μηχανοδηγών. Αυτός όμως δεν είναι ρόλος του συνδικαλισμού αλλά του μηχανισμού διοίκησης.
Αυτό το κλίμα διαπέρασε όλους τους αγώνες που δόθηκαν. Ήταν αγώνες που ούτε τα αιτήματά τους ήταν προσανατολισμένα σωστά (ούτε καν την ενότητα των εργαζομένων στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν εξασϕάλιζαν, πόσο μάλλον σε επίπεδο σιδηρόδρομου, μέσων μαζικής μεταϕοράς ή και με τους επιβάτες) ούτε διαδικασία κλιμάκωσης και μαχητικοποίησης υπήρξε (απεναντίας ξεκινούσαμε με πολυήμερες απεργίες που γρήγορα αναστέλλονταν), ούτε συμμετοχή των μηχανοδηγών είχαμε (3-5%). Ήταν αποϕάσεις του Δ.Σ. χωρίς τη λήψη μέτρων που να οδηγούν σε συμμετοχή με στόχο να αποτύχουν και να αποδειχθεί έτσι η αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Ήταν αγώνες που υπονομεύτηκαν.
Ακόμα και παρατάξεις που κάνουν …σϕοδρή κριτική στην ΔΑΚΕ και στην ΠΑΣΚ μένουν στην κριτική των προσώπων και δεν προχωράνε σε κριτική της πολιτικής τους άποψης. Μένουν στην κριτική των χειρισμών της πλειοψηϕίας του Δ.Σ. και όχι στη στρατηγική στόχευση του σωματείου. Μένουν στην κριτική της διαχείρισης των προβλημάτων χωρίς ν’ αναδεικνύουν τις αιτίες που τα δημιουργούν και την αναγκαιότητα της αλλαγής πολιτικής, υπονοώντας ότι αυτοί θα κάνανε καλύτερη διαχείριση της ίδιας όμως πολιτικής. Έτσι διαμορϕώνουν το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό που αντί να στηρίζει κεντροδεξιές κυβερνήσεις θα στηρίζει κεντροαριστερές, που κι αυτές όμως θα δουλεύουν για τα κέρδη της «υγιούς επιχειρηματικότητας». Ο ρόλος του
σωματείου ο ίδιος. Μηχανισμός διοίκησης πάλι, αλλά υποτίθεται «αριστερός». Τ’ είχες Γιάννη μ’, τ’ είχα πάντα.
Αυτός ο «ρεαλισμός» της υποταγής, αυτή η γραμμή της ταξικής συνεργασίας καθηλώνει το κίνημα στο ρόλο του υπηρέτη της εναλλαγής αστικών κυβερνήσεων, αϕήνοντας στο απυρόβλητο αυτούς που πραγματικά κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας. Ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης για την ικανοποίηση των αναγκών της, με αϕετηρία την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών της περιόδου της κρίσης, χωρίς να χάνει από το στόχαστρό της τη γενικότερη πάλη για τη διεκδίκηση του άλλου δρόμου ανάπτυξης με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, και το λαό στην εξουσία.
Η αλλαγή «γραμμής» στην ΠΕΠΕ, η αλλαγή πολιτικής περνάει μέσα από την ενίσχυση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, την ενίσχυση της ΑΣΚΕ και κυρίως την υιοθέτηση των θέσεων και των απόψεων του ΠΑΜΕ από τους μηχανοδηγούς. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την 1η Νοέμβρη, η δουλειά που ανέπτυξε για την επιτυχία της απεργίας στις 27 Νοέμβρη ανέδειξε τις δυνατότητες και το δρόμο που μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί το ταξικό – εργατικό κίνημα, σε όλους τους χώρους και κλάδους , με διεκδικήσεις που δεν θα στοχεύουν μόνο σε κυβερνητικές εναλλαγές αλλά μέσα από την εϕ όλης της ύλης αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική και με τα κόμματα που την υπηρετούν θα διεκδικεί έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.
Άμεσα διεκδικούμε:
- Καμιά ιδιωτικοποίηση σε ΤΡΑΙΝΟΣΕ και γενικά στο σιδηρόδρομο.
- Προσλήψεις προσωπικού με πλήρη δικαιώματα.
- Μέτρα ασϕαλούς κυκλοϕορίας των τραίνων.
- Επαναλειτουργία όλου του σιδηροδρομικού δικτύου.
- ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους.
- Επαναϕορά των μισθών στο επίπεδο πριν τις περικοπές.
- Αυστηρά 5ήμερη – 7ωρη εργασία.
- Καμιά πληρωμή ανάπαυσης.
- Κατάργηση των αντιασϕαλιστικών νόμων, επιστροϕή των χρημάτων που λήστεψαν από τα ασϕαλιστικά ταμεία, άμεση χορήγηση του εϕάπαξ.
- Μείωση της τιμής του εισιτηρίου κατά 50%.
- Δωρεάν μετακίνηση ανέργων, ϕοιτητών, μαθητών, ΑμεΑ.
- Κάλυψη όλων των ανέργων όσο διαρκεί η ανεργία με επίδομα στα 600€.
ΑΣΚΕ
