(**Τι έχουν να πουν οι διοικήσεις της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ΕΕΣΣΤΥ;)
WEBTICKET 3658769, ΚΩΔ. ΑΣΦ. 2014, Δρομολόγιο: Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Τρένο 56, ώρα 14.18, κλάση Β’ Βαγόνι 5, θέση 16.
Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017, θερμοκρασία 39-40οC
Το εν λόγω βαγόνι, τελευταίο στη σειρά, εξ αρχής χωρίς κλιματισμό. Ο υπεύθυνος της αμαξοστοιχίας σε ερώτησή μου διατείνεται πως ο κλιματισμός πρόκειται να λειτουργήσει αργότερα.
Αναζητώ ξανά τον υπεύθυνο της αμαξοστοιχίας, τον προτρέπω να επικοινωνήσει με τον επόμενο σταθμό ώστε να υπάρξει έτοιμο συνεργείο για την επιδιόρθωση του κλιματισμού, είτε να επιβιβαστούμε σε άλλο συρμό. Εισπράττω την απάντηση: «Δεν γίνονται αυτά, κυρία μου».
Ο διπλανός συνεπιβάτης μου με πληροφορεί πως έχει πρόσφατα υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, πράγμα το οποίο άλλωστε είναι έκδηλο με την πρώτη ματιά. Μια άλλη κυρία δηλώνει πως έχει αναπνευστικά προβλήματα.
Αναζητώ ξανά τον υπεύθυνο. Του εκφράζω την ανησυχία μου για τους συνεπιβάτες με την επιβαρημένη κατάσταση της υγείας τους, λέγοντάς του -εις επήκοον όλων- πως αν κάτι συμβεί σε αυτούς τους ανθρώπους -πράγμα το οποίο σαφώς απεύχομαι- θα είναι και ο ίδιος υπεύθυνος.
Εισπράττω εύγλωττο βλέμμα, το οποίο εκφράζει δυσφορία, αδιαφορία, απαξίωση.
Στη συνέχεια μού προτείνεται η μεταφορά μου σε πιο ευνοημένο θερμοκρασιακά βαγόνι. Πρόταση με περίσσεια κυνισμού που προφανώς προσδοκούσε να συναντήσει κονφορμισμό και παραίτηση.
Αρνούμαι και επιμένω στη μετακίνηση των ευάλωτων ατόμων ξεκινώντας από τον διπλανό συνεπιβάτη μου.
Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, ο ελεγκτής -υποθέτω πως ο έλεγχος των εισιτηρίων κατέχει την πρώτη θέση στην κλίμακα αξιών είτε ατομικά του ιδίου, είτε των εντολών που αυτός άνωθεν λαμβάνει, είτε και των δύο, έναντι της ανθρώπινης κατάστασης- μετακινεί τον πάσχοντα συνεπιβάτη.
Πλην όμως, τα ψήγματα της ψυκτικής λειτουργίας εγκαταλείπουν στο έλεος του καύσωνα το σύνολο των βαγονιών.
Επιβάτες ζητούν τα αυτονόητα. Αλλοι χάνουν την ψυχραιμία τους φωνάζοντας και απειλώντας με αστυνομικές και άλλες «έξωθεν δυνάμεις», χτυπώντας δυνατά τα χέρια τους και βρίζοντας.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ικανό να εκμαιεύσει μία έστω συγγνώμη.
Κάπου στο πουθενά το τρένο ακινητοποιείται για μισή περίπου ώρα κάτω από το ανελέητο λιοπύρι.
Αλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο αποδιοργανωμένοι και εξουθενωμένοι επιβάτες, αναρωτιόμαστε μεταξύ σοβαρού και αστείου τι μπορεί να έχει συμβεί. Κάποιοι φαίνεται πως «έκριναν» -εάν ακόμη διατηρούν την ικανότητα του σκέπτεσθαι και κρίνειν- πως δεν είμαστε άξιοι μιας ανακοίνωσης-ενημέρωσης. Σιγή ιχθύος, ως όλα να έβαιναν καλώς.
Εν τέλει μια μηχανή εμφανίζεται προσδενόμενη στο τελευταίο βαγόνι για να συνδράμει την προφανώς αδύναμη, γερασμένη, ασυντήρητη μηχανή. Αβίαστα προκύπτει ο συνειρμός με το πρόσφατο θανατηφόρο ατύχημα στο Αδενδρο.
Το τρένο φτάνει στην Θεσσαλονίκη με καθυστέρηση 80 λεπτών. Ουδεμία ανακοίνωση για τη δυνατότητα επιστροφής του 20% της αξίας του εισιτηρίου μας.
Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017
Επικοινωνώ το πρωί με την κ. Αδραχτά του τμήματος παραπόνων. Της εκθέτω επιγραμματικά την ανεκδιήγητη κατάσταση που βίωσα και ζητώ, επειδή πρόκειται να ταξιδέψω από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα σε λίγες ώρες, να μεριμνήσει ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια.
Την ίδια μέρα. Τρένο 59, ώρα 15.04, κλάση Β’, βαγόνι 5, θέση 16, θερμοκρασία 43οC.
Aυτή τη φορά το βαγόνι 5 είναι το πρώτο μετά τη μηχανή.
Αντιλαμβάνομαι την επικείμενη επανάληψη και απαιτώ να μην ξεκινήσει το τρένο χωρίς κλιματισμό.
Κάποιοι σκαλίζουν έναν πίνακα εντός του βαγονιού. Είναι φανερό πως ό,τι γίνεται είναι για το θεαθήναι.
Εξακολουθώ να διαμαρτύρομαι, για να εισπράξω από τον ελεγκτή τη θρασύτατη απάντηση «τότε κατεβείτε από το τρένο».
Κατεβαίνω στην αποβάθρα και απευθύνομαι και σε κάποιους άλλους. Ακούω να λένε πως ίσως βγάλουν αυτό το βαγόνι.
Γίνεται ανακοίνωση από τα μεγάφωνα πως φροντίζουν ώστε να υπάρχει κλιματισμός σε όλα τα βαγόνια και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καθυστερεί η αναχώρηση.
Επιβάτες διαμαρτύρονται. Ακούγονται κάτι μισόλογα για υπογραφή ηλεκτρολόγου.
Αγονα πήγαινε-έλα και το τρένο ξεκινά με την ίδια αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Ανοίγουν τους τέσσερις φεγγίτες για να μπει μέσα και ο λίβας. Διαπιστώνω πως στα βαγόνια της Α’ θέσης ελάχιστοι είναι οι επιβάτες.
Η γερασμένη και αδύναμη (ίσως και επικίνδυνη) μηχανή είναι ωστόσο «υποχρεωμένη» να σέρνει και τα άδεια βαγόνια!
Πρόκειται για την πλέον απλή λογική πως με λιγότερα βαγόνια αυξάνεται η ισχύς της μηχανής και ενδεχομένως αυξάνονται και οι πιθανότητες να λειτουργήσει και ο κλιματισμός.
Εσείς αυτό δεν το γνωρίζετε; Δεν γνωρίζετε την κατάσταση που επικρατεί;
Δεν γνωρίζετε πως αλλοδαποί επιβάτες δεν αποβιβάζονται σε σταθμούς με ανταπόκριση, διότι προφανώς και αυτοί αγνοούνται ως ανθρώπινες υπάρξεις αφού δεν κρίνονται άξιοι ενημέρωσης-πληροφόρησης στην αγγλική γλώσσα;
Δεν γνωρίζετε την αθλιότητα που επικρατεί και στον τομέα της καθαριότητας ή μάλλον στο βασίλειο της επικίνδυνης βρομιάς;
Δεν γνωρίζετε τη συστηματική απαξίωση -εδώ και χρόνια- των σιδηροδρόμων; Δεν γνωρίζετε ότι η απαξίωση αυτή θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές;
Με ποιο τρόπο, από τις θέσεις που κατέχετε, φωτίζετε τις ανθρώπινες υποθέσεις;
Δεν αντιλαμβάνεσθε πως η απόκρυψη κυριαρχεί, πως η αλήθεια αποκρύπτεται πίσω και κάτω από τις άγονες και κενές νοήματος ομιλίες;
Δεν αντιλαμβάνεσθε πως κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι ανταγωνίζονται στο ποιος θα δείξει περισσό ζήλο για την εφαρμογή προγραμμάτων και πολιτικών που αποφασίζονται από τους «δανειστές», στους οποίους έχουν εκχωρήσει όχι μόνο την εξουσία αλλά και τις ίδιες τις ζωές μας;
Δεν αντιλαμβάνεσθε πως η έλλογη σκέψη χαρακτηρίζει την ανθρώπινη υπόστασή μας;
Τέλος, ζητώ την αποζημίωσή μου με το ελάχιστο που ανταποκρίνεται στο μέγεθος της ταλαιπωρίας μου και το οποίο υλοποιείται στην επιστροφή του συνολικού τιμήματος του εισιτηρίου μου, ήτοι €55,60
Μέχρι νεωτέρας,
Χωρίς εκτίμηση
Μαρία Μοιρισκλάβου
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Υπουργείο Μεταφορών
