Η είδηση του ξαφνικού θανάτου του σταθμάρχη στο Θριάσιο εν ώρα υπηρεσίας ήταν συγκλονιστική και παράλληλα τραγική.
Τον Μήτσο τον γνώρισα όταν πηγαίναμε στην Κόρινθο με τις υπηρεσίες του προαστιακού αλλά και στους άλλους σταθμούς που δούλευε.
Η εικόνα που σχημάτισα για τον Μήτσο είναι η εικόνα ενός αγωνιστή της ζωής και ενός επαγγελματία σιδηροδρομικού ακούραστου και δυναμικού.Νευρικός σαν ανθρωπος αλλά και αληθινός.Ντόμπρος που λένε.
Στις λίγες φορές που είχαμε συζητήσει για διάφορα ενώ περίμενα το τρένο στα Λιόσια ή στο Θριάσιο κατάλαβα το μεγάλο βάρος που κουβαλούσε αυτός ο άνθρωπος.Ειδικά όταν μου μίλησε για τα τραγικά γεγονότα που επηρέασαν την ζωή του κατάλαβα πολλά και εύχομαι ποτέ κανείς να μην βιώσει τέτοιες καταστάσεις.
Από την άλλη η αγάπη του για την γη και την σταφίδα που καλλιεργούσε για να συμπληρώνει το εισόδημα για την οικογενειά του έδειχνε πως τον γέμιζε και τον αποφόρτιζε από αυτό το μεγάλο βάρος που καυβαλούσε μέσα του.
Ο Μήτσος ήταν φίλος και την καλημέρα του καταλαβαινες ότι την εννοούσε.Δυστυχώς ο Θεός αποφάσισε να τον πάρει μαζί του.Δεν θα τον ξαναδώ σε κανέναν σταθμό αλλά θα τον θυμάμαι πάντα.
Όπως και όλους εκείνους που συνάντησα από την πρώτη ώρα που πάτησα το πόδι μου στον σιδηρόδρομο και πλέον δεν είναι πια μαζί μας.
Μήτσο όταν έρθει η ώρα και ξανασυναντηθούμε μου <<χρωστάς>> λίγη από την σταφίδα ..
Τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια και τους συγγενείς.
Γ.Κ
