Μέχρι και πριν από λίγους μήνες, δεν υπήρχε κανένας αντίλογος στις καταγγελίες συνδικαλιστικών οργανώσεων ότι ακόμα και αυτή η σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας των Ξενοδοχοϋπαλλήλων δεν εφαρμοζόταν σε περισσότερους από το 10% των εργαζομένων στον κλάδο. Αλλωστε, εργοδοσία και κυβέρνηση γνωρίζουν καλά ότι η «ζούγκλα» της «ευελιξίας» είναι από τα πιο δραστικά «αντίδοτα» στην εφαρμογή των κλαδικών Συμβάσεων.
Πριν από λίγες μέρες, το ΑΣΕ γνωμοδότησε ότι οι εργοδότες που υπογράφουν την κλαδική Σύμβαση απασχολούν το 52% των εργαζομένων του κλάδου και άρα η Σύμβαση μπορεί να επεκταθεί. Το (ρητορικό) ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Τόσο καιρό, με τι μισθούς αμείβονταν εκείνοι οι εργαζόμενοι που τυπικά καλύπτονταν εξαρχής από τη Σύμβαση, αλλά δεν έπαιρναν ποτέ τον κλαδικό μισθό; Κι αν οι εργοδότες που είχαν ήδη υπογράψει τη Σύμβαση δεν την εφάρμοζαν ούτε οι ίδιοι, ποιος πιστεύει ότι θα το κάνουν τώρα; `Η ποιος πιστεύει ότι άλλοι εργοδότες, που δεν αναγνώριζαν την κλαδική Σύμβαση, θα αρχίσουν να πληρώνουν με τον κλαδικό μισθό, μόνο και μόνο επειδή αυτή κηρύχτηκε υποχρεωτική;
Και τέλος, αν οι ξεδοντιασμένοι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν μπόρεσαν να επιβάλουν την κλαδική Σύμβαση στους λίγους που καλύπτονταν εξαρχής, πώς θα το κάνουν τώρα που πολλαπλασιάζονται οι εργαζόμενοι τους οποίους καλύπτει μετά την επέκτασή της; Εν ολίγοις, παραμύθια για μικρά παιδιά είναι τα «παχιά λόγια» της κυβέρνησης ότι η επεκτασιμότητα, στο έδαφος της σημερινής εργασιακής ζούγκλας και με τους εργαζόμενους «δεμένους» από εκατό μεριές, μπορεί να επιδράσει σημαντικά στην αύξηση του εργατικού εισοδήματος.
Μόνο η πάλη των εργαζομένων για αυξήσεις στους μισθούς και κατάργηση των μνημονιακών νόμων μπορεί να δημιουργήσει μια καλύτερη βάση για διεκδικήσεις που θα δίνουν ανάσα στην εργατική - λαϊκή οικογένεια.
