Ο Τσογλανόδρακος

*Λιάνα Κανέλλη

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ: Η τσιπριάδα είναι το έπος ενός πολιτικού καρτούν. Κι αυτή η τελευταία λέξη ίσως είναι η πιο ταιριαστή για τον Αλέξη που την είδε Ντόριαν Γκρέι κινουμένων σχεδίων.

Είμαι σίγουρη ότι την έχει δει τουλάχιστον θεός, ενδεχομένως άτρωτος, και σίγουρα οι αμερικανοί φίλοι του θα τον έχουν φέρει σε επαφή με κάτι θεότρελους λεφτάδες, δισεκατομμυριούχους, που ξοδεύουν ανεξέλεγκτα τα φράγκα τους σε έρευνες για το ελιξήριο της νεότητας και ενδεχομένως της αθανασίας.

Όταν τον είπα καθ υπέρβαση της υποκειμενικής μου αισθητικής “τσογλάνι “, επειδή είχε στήσει ένα ολόκληρο ντοκυμαντέρ περί τον εαυτό του με τίτλο Το Νήμα, όπου και χασκογέλαγε με τις κασιδιαριές, χαριεντιζόμενος στο τηλέφωνο με τη Δούρου, είχα μείνει μόνη απέναντι στον Κατρούγκαλο (τότε δεν ήταν μήτε καν υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ και το είχε αρνηθεί κατηγορηματικά ως πιθανότητα μάλιστα), ο οποίος μου ρίχτηκε στο πάνελ επικαλούμενος το ήθος της αριστεράς! …

Αυτά την άνοιξη του 2014. Τώρα φθινόπωρο του 2018, με τον Αλέξη πρωθυπουργό, τον Κατρούγκαλο υπουργό και ονοματοδότη του συνταξιοδοτικού ασφαλιστικού νόμου, που θα τον βάλει σίγουρα στο μουσείο της μαντάμ Τισό ως τον πιο ύπουλο γεροντοφονιά του δυτικού νομικού πολιτισμού, ψάχνω μια λέξη, που να ταιριάζει στον Αλέξη μετά τη δήλωση του για τα εβδομήκοντα έτη ζωής -αφετηρίας χρήσιμου ορίου θανάτου, όσων τα υπερβούν, εξυπηρετώντας έτσι την πολιτική που χάραξε μαζί με τον Τραμπ, τον Γιούνκερ, τη Μέρκελ και τους άλλους χρήσιμους εβδομηντάρηδες.

Τη λέξη δεν τη βρίσκω. Το τσογλανοτσόγλανος, μου φαίνεται σχεδόν τρυφερό. Θα μπορούσε να του το πει κι η μάνα του, που ευτυχώς η γυναίκα επιμένει μετά τα εβδομήντα, να μη διευκολύνει το ασφαλιστικό σύστημα πεθαίνοντας καθ υπόδειξη του γιου της. Ανάλγητος; Αμοραλιστής; Κυνικός; Κυνικά σκατόψυχος; Σε βέρτιγκο λόγω ιλιγγιώδους καπιταλιστικής ωρίμανσης; Πάσχων από καλπάζουσα καλαμοφροσύνη; Τίποτα δε μου κολλάει. Στο κάτω-κάτω της γραφής είναι ήδη δόκτορ στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο των επιχειρηματιών και εμπόρων της Σμύρνης.

Είναι το παιδί που παίζει γκαζιές με τα κεφάλια των φίλων του, των συνεργατών του, των μεντόρων του. Τόσο αδίστακτος, που στην πρώτη του Θεσσαλονίκη θέλησε ν’ αλλάξει την Ευρώπη, στην τελευταία υποσχέθηκε ότι θ’αλλάξει τον κόσμο, επειδή πίστεψε ότι το ποίημα που έγραψε γι αυτόν ως πρωταγωνιστή δρακογενιάς ο Στ. Παπάς, είναι απαρχή σύγχρονου ομηρικού έπους και ο ίδιος ο Αλέξης μετενσάρκωση του Αχιλλέα και του Οδυσσέα, δύο σε ένα.

Είμαι σίγουρη ότι στο έπος του Αλέξη, που πιστεύει ότι λεφτά μνημονιακά υπάρχουν, σημασία δεν έχει ο Όμηρος, αλλά οι όμηροι της ζωής και της ηλικίας, οι άνω των εβδομήντα, που καθώς αποτελούν περίπου το σαράντα τοις εκατό του ελληνικού πληθυσμού, θα δικαιώσουν την πολιτική του, πεθαίνοντας μια ώρα αρχίτερα, κοστίζοντας λιγότερο και ξεσκοτίζοντας Πολάκηδες, Κατρούγκαλους και οπαδούς της έσχατης λύσης των δακρυγόνων δακρύων κυριών του νόμου και της τάξης.

Η τσιπριάδα είναι το έπος ενός πολιτικού καρτούν. Κι αυτή η τελευταία λέξη ίσως είναι η πιο ταιριαστή για τον Αλέξη που την είδε Ντόριαν Γκρέι κινουμένων σχεδίων…..