Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την «επόμενη μέρα» που διαφημίζει η κυβέρνηση, και από οποιαδήποτε κυβέρνηση που - όπως η σημερινή - υπηρετεί τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.
Μόνο η δική τους πάλη, σε σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις του, μπορεί να βάλει εμπόδια, να αποσπάσει κατακτήσεις, να ανοίξει το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται ξανά τις μέρες αυτές, με τη συζήτηση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ανάμεσα σε κυβέρνηση και ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς», για το πώς και από πού θα ισοσκελιστούν οι «ζημιές» που θα έχει μια ενδεχόμενη προσωρινή αναβολή της ψηφισμένης περικοπής στις συντάξεις, με αντίστοιχες μειώσεις από τα λεγόμενα «αντίμετρα».
Ακόμα δηλαδή κι αυτά τα ψίχουλα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως το «άπαν» της υποτιθέμενης «κοινωνικής» της πολιτικής, μπαίνουν στο άθλιο παζάρι, μαζί βέβαια με το ενδεχόμενο να έρθουν πιο νωρίς άλλα προαποφασισμένα μέτρα, όπως είναι η μείωση του αφορολόγητου, με βάση την οποία θα χαρατσώνονται ακόμα και όσοι βρίσκονται στα όρια της «επίσημης» φτώχειας.
Η συζήτηση αυτή όσο και οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι η «σοδειά» των προηγούμενων αντιλαϊκών μέτρων είναι αρκετή για να καλύψει και τα δύο, πρέπει να αξιοποιηθούν για να βγάλουν συμπεράσματα οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Οι «προσθέσεις» και οι «αφαιρέσεις» που κάνουν τα αστικά επιτελεία δεν έχουν σχέση με το πώς θα ικανοποιηθούν ακόμα και οι στοιχειώδεις ανάγκες του λαού, αλλά με τη «σούμα» που κάνει το κεφάλαιο.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, σε κάθε εκδοχή τους, τα σενάρια που διακινούνται και περιλαμβάνουν αμέτρητους «αστερίσκους» για τα όποια μέτρα αφορούν τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, προβλέπουν «στο χέρι» τα «αντίμετρα», που θωρακίζουν παραπέρα την κερδοφορία του κεφαλαίου, όπως αυτά για τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας των ομίλων.
Την ίδια ώρα, δίνουν μια καλή γεύση από το μέλλον που επιφυλάσσουν στο λαό η μόνιμη εποπτεία και η «δημοσιονομική πειθαρχία», που η κυβέρνηση έχει φροντίσει να διασφαλίσει υπογράφοντας το «μεταμνημονιακό μνημόνιο» με τα υπερπλεονάσματα για δεκαετίες, και τα αντιλαϊκά μέτρα που θα έρθουν να προστεθούν στους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους.
Στο πλαίσιο αυτό, τα όποια «αντίδωρα» θα μοιράζουν οι κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν θα φτάνουν ούτε για «ζήτω», να καλύψουν τις απώλειες από το σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά θα είναι και τα πρώτα υποψήφια να περικοπούν όταν δεν πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι. Μόνιμοι και μοναδικοί χαμένοι θα είναι οι εργαζόμενοι και ο λαός για να πιάνονται οι στόχοι της αστικής τάξης.
Κι όλα αυτά πάντα υπό την αίρεση της γενικής πορείας της καπιταλιστικής οικονομίας, κατά πόσο είναι συνολικά θωρακισμένοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, την ώρα που η πορεία προς μια νέα καπιταλιστική κρίση είναι προδιαγεγραμμένη.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να δεχτούν να μπουν στο παιχνίδι αυτό, να διαλέγουν κάθε φορά από ποια τσέπη θα χάσουν και να βλέπουν τις κυβερνήσεις να «παίζουν τον παπά» με τις ανάγκες τους.
Ούτε να συμβιβαστούν με την πολιτική αναδιανομής της φτώχειας, που ανάμεσα στα άλλα επιχειρεί να βάλει τους εργαζόμενους απέναντι στους συνταξιούχους, τους συνταξιούχους απέναντι σε άλλα εξαθλιωμένα εργατικά - λαϊκά στρώματα και πάει λέγοντας.
Με τον οργανωμένο αγώνα τους, με τη συμμαχία τους, να δώσουν απάντηση, βάζοντας μπροστά τις δικές τους ανάγκες. Η απεργία στις 14 Νοέμβρη να αποτελέσει την πρώτη μαζική απάντηση
