«συμπτώσεις»
Επιδίωξή τους είναι δηλαδή να μην ξαναγίνει απεργία, όπως αυτή τον περασμένο Μάη, που στρίμωξε την εργοδοσία και την ανάγκασε να κάτσει στο τραπέζι και να συζητήσει την υπογραφή Σύμβασης.
Θυμίζουμε ότι και τότε, η εργοδοσία και τα παπαγαλάκια της διέδιδαν στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο ότι «είναι μεγάλη ζημιά να κλείνει το λιμάνι» για τα συμβόλαια της εταιρείας, αλλά και «για τη φήμη της χώρας στους επενδυτές».
Με την άποψη αυτή συμφωνούσαν βέβαια και κυβερνητικά στελέχη, που ασκούσαν με κάθε τρόπο πίεση στους εργαζόμενους (και με δικαστικές αποφάσεις που έκριναν παράνομες τις απεργίες τους) να σταματήσουν τον δίκαιο αγώνα, αλλά καμιά πίεση στην εργοδοσία να υποχωρήσει και να δεχτεί την υπογραφή Σύμβασης.
Στην πραγματικότητα, το «να μην ξανακλείσει το λιμάνι» σημαίνει να πάψει κάθε διεκδίκηση, πολύ περισσότερο όταν αυτή παίρνει τη μορφή της απεργίας, που χτυπάει στην καρδιά την κερδοφορία της επιχείρησης. Θέλουν δηλαδή το λιμάνι «ανοιχτό» στα κέρδη τους, με εργάτες χωρίς δικαιώματα και με μεροκάματα πείνας, κάνοντας χρήση των αντεργατικών νόμων που ψήφισαν η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Και μια λεπτομέρεια: Οταν οι χρυσαυγίτες έστηναν το αντι-σωματείο στη Ζώνη, έλεγαν κι αυτοί ότι στόχος τους ήταν να μη γίνονται απεργίες «για να μην κλείνει η Ζώνη και φεύγουν οι δουλειές». Τα τσιράκια της εργοδοσίας έφτιαξαν τελικά ένα δουλεμπορικό, που μόνο στόχο έχει να φρενάρει διεκδικήσεις και να συκοφαντεί το ταξικό συνδικάτο του Μετάλλου. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις προβλήτες του ΣΕΜΠΟ, μόνο συμπτωματική δεν είναι. Και ως προς τις στοχεύσεις, και ως προς τους πρωταγωνιστές...
