«Κατά την άποψή μου, σ' αυτόν τον προϋπολογισμό - κοιτάω και αριστερά και όχι μόνο δεξιά, ιδιαίτερα μάλιστα κοιτάω αριστερά - το ερώτημα είναι ένα: Αν βγούμε από το μνημόνιο, η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα θα είναι ισχυρότεροι ή πιο αδύναμοι; Θα είναι σε καλύτερη ή χειρότερη θέση να διευρύνουν τις απαιτήσεις τους; Αν συνεχίζουμε να διευρύνουμε το κοινωνικό κράτος, θα είναι πιο ισχυροί ή λιγότερο ισχυροί; Οταν επιστρέψουν οι Συλλογικές Συμβάσεις τον Οκτώβριο του 2018, θα είναι πιο ισχυροί ή πιο αδύναμοι;...».
Οι απορίες ανήκουν στον υπουργό Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτο και τις διατύπωσε μιλώντας στη Βουλή, στη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού, απευθυνόμενος στο ΚΚΕ.
Εχουμε κι εμείς μερικές:
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει περιορισμούς στο απεργιακό δικαίωμα για να γίνουν οι εργαζόμενοι ισχυρότεροι ή πιο αδύναμοι; Το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιό τους, οι δεσμεύσεις για μέτρα έως το 2060, η μόνιμη «εποπτεία» και το τσεκούρι στις λαϊκές ανάγκες είναι για να σταθούν στα πόδια τους οι εργαζόμενοι ή το κεφάλαιο;
Η λογική του «φιλοδωρήματος» από τα ματωμένα πλεονάσματα, που η κυβέρνηση βαφτίζει «κοινωνικό κράτος», ισχυροποιεί ή αποδυναμώνει τη συμφιλίωση με τη φτώχεια, τις μειωμένες απαιτήσεις; Τελικά, με τα μέτρα αυτά που στηρίζουν την «καρδιά» της στρατηγικής του κεφαλαίου, η αστική τάξη στη «μεταμνημονιακή Ελλάδα» θα είναι σε καλύτερη ή χειρότερη θέση για «να διευρύνει τις απαιτήσεις της» σε βάρος της εργατικής τάξης; Ρητορικά ερωτήματα, αυτονόητες απαντήσεις...
ριζοσπάστης
