Το «διευθυντικό δικαίωμα» της εργοδοσίας να μετακινεί τους εργαζόμενους όπου θέλει, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντά της, με μονομερή απόφασή της, χωρίς αυτό να συνιστά «βλαπτική μεταβολή» των όρων της σύμβασης εργασίας των εργαζομένων, υπερασπίζεται απόφαση του Αρείου Πάγου.
Συγκεκριμένα, στη νέα αυτή αντεργατική δικαστική απόφαση, ο Αρειος Πάγος επικύρωσε εφετειακή απόφαση, με την οποία κρίθηκε νόμιμη η μετακίνηση μιας εργαζόμενης και μητέρας δύο ανήλικων παιδιών που εργαζόταν ως πωλήτρια σε κατάστημα εντός ιδιωτικού μουσείου από το κέντρο της Αθήνας σε άλλη περιοχή.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης 682/2017 του Αρείου Πάγου,
«σε περίπτωση που η μονομερής αυτή μεταβολή των όρων εργασίας δεν είναι αντίθετη προς το νόμο και τους όρους της συμβάσεως και γίνεται κατ' ενάσκηση του διευθυντικού δικαιώματος, ο εργοδότης μπορεί να μεταβάλει τους όρους παροχής της εργασίας, έστω και σε βάρος του μισθωτού, ο οποίος προστατεύεται μόνο από τη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ που απαγορεύει την κατάχρηση δικαιώματος. Ειδικότερα ο εργοδότης, ασκώντας το εκπορευόμενο από την διάταξη του άρθρου 652 Α.Κ. διευθυντικό του δικαίωμα έχει την εξουσία να προσδιορίσει το περιεχόμενο της υποχρέωσης του μισθωτού για παροχή εργασίας, καθορίζοντας τους όρους της παροχής της, τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο, εφόσον οι όροι αυτοί δεν έχουν προσδιοριστεί από κανόνες δικαίου ή από την εργασιακή σύμβαση (...) Ο εργοδότης ως διευθυντής της εκμετάλλευσης έχει την εξουσία να οργανώνει και να διευθύνει την επιχείρησή του με βάση τα κρινόμενα από αυτόν ως πλέον αποτελεσματικά γι' αυτήν κριτήρια», ενώ ο προσδιορισμός των όρων εργασίας «πρέπει να υπηρετεί τους σκοπούς του δικαιώματος αυτού, δηλαδή την κατά το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση της εργασίας και την προσφορότερη οργάνωση της επιχειρήσεως».
«σε περίπτωση που η μονομερής αυτή μεταβολή των όρων εργασίας δεν είναι αντίθετη προς το νόμο και τους όρους της συμβάσεως και γίνεται κατ' ενάσκηση του διευθυντικού δικαιώματος, ο εργοδότης μπορεί να μεταβάλει τους όρους παροχής της εργασίας, έστω και σε βάρος του μισθωτού, ο οποίος προστατεύεται μόνο από τη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ που απαγορεύει την κατάχρηση δικαιώματος. Ειδικότερα ο εργοδότης, ασκώντας το εκπορευόμενο από την διάταξη του άρθρου 652 Α.Κ. διευθυντικό του δικαίωμα έχει την εξουσία να προσδιορίσει το περιεχόμενο της υποχρέωσης του μισθωτού για παροχή εργασίας, καθορίζοντας τους όρους της παροχής της, τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο, εφόσον οι όροι αυτοί δεν έχουν προσδιοριστεί από κανόνες δικαίου ή από την εργασιακή σύμβαση (...) Ο εργοδότης ως διευθυντής της εκμετάλλευσης έχει την εξουσία να οργανώνει και να διευθύνει την επιχείρησή του με βάση τα κρινόμενα από αυτόν ως πλέον αποτελεσματικά γι' αυτήν κριτήρια», ενώ ο προσδιορισμός των όρων εργασίας «πρέπει να υπηρετεί τους σκοπούς του δικαιώματος αυτού, δηλαδή την κατά το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση της εργασίας και την προσφορότερη οργάνωση της επιχειρήσεως».
Ειδικότερα για την εργαζόμενη το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι «αφού μειώθηκαν οι δραστηριότητες του μουσείου λόγω της οικονομικής κρίσης, γεγονός που επέβαλε μειώσεις μισθών καθώς και ωρών εργασίας στους εργαζόμενους, όπως και η ενάγουσα, στο συγκεκριμένο χώρο, η εναγόμενη (σ.σ. ο εργοδότης) δικαιούτο στα πλαίσια του διευθυντικού της δικαιώματος και αφού το σχετικό δικαίωμά της δεν είχε αποκλεισθεί ή περιοριστεί από τη σύμβαση, να μετακινήσει την ενάγουσα, ενόψει του ότι η μετακίνηση αυτή επιβαλλόταν για την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών της με την διατήρηση των θέσεων εργασίας, χωρίς αυτό να συνιστά μονομερή μεταβολή των όρων της υπαλληλικής της συμβάσεως».
Να σημειωθεί ότι ήδη σε σειρά ατομικών συμβάσεων (π.χ. σε αλυσίδες στο εμπόριο) είναι αρκετά διαδεδομένη η ρητή αναφορά ότι η εταιρεία μπορεί να μεταβάλλει όπως εκείνη επιθυμεί τον τόπο εργασίας, το ωράριο, τις βάρδιες και τα καθήκοντα των εργαζομένων, «χωρίς αυτό να επιφέρει βλαπτική μεταβολή στον μισθωτό»...
rizospastis.gr
