Λίγες
μέρες πριν από τις εκλογές, τα κόμματα που έχουν την ευθύνη γι' αυτά
που βιώνει σήμερα ο λαός, προσπαθούν να βγουν από το κάδρο της
αντιλαϊκής πολιτικής που με συνέπεια υπηρετούν και να κλέψουν ξανά την
ψήφο του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μια «δεύτερη ευκαιρία», ζητώντας με
θράσος από το λαό να προσπεράσει όσα του φόρτωσε στην πλάτη μέχρι
σήμερα, με αποκορύφωμα το τρίτο μνημόνιο.
Σαν να μην ψήφισε μαζί με τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ
και το Ποτάμι νέες ανατροπές σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό, νέες
περικοπές στις εναπομείνασες «κοινωνικές δαπάνες» και επέβαλε λιτότητα
διαρκείας για το λαό, προβάλλει το επιχείρημα ότι αυτός μπορεί ως
κυβέρνηση καλύτερα να επαναδιαπραγματευθεί πλευρές του αντιλαϊκού
μνημονίου!
Κοροϊδεύει ωμά όταν λέει ότι το μνημόνιο δεν το
υιοθετεί, ότι δεν είναι πολιτική του επιλογή και ότι θα προσπαθήσει να
το αλλάξει «διά της πλαγίας», με επαναδιαπραγμάτευση και το δήθεν
«παράλληλο πρόγραμμα».
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης επέβαλε το μνημόνιο και αυτόν το στόχο υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ, που ψήφισε το δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο,
που διαχρονικά φιλοδώρησε το κεφάλαιο με φοροαπαλλαγές και προνόμια, που
έχει βάλει τη σφραγίδα της στους περισσότερους από τους
αντιασφαλιστικούς και αντεργατικούς νόμους της τελευταίας τουλάχιστον
25ετίας, προσπαθεί κι αυτή να βγει από το κάδρο και να ξεπλυθεί από τα
αντιλαϊκά της ανομήματα.
Σαν να μην υπηρετούν την ίδια στρατηγική και σαν να
μην ψήφισαν μαζί το τρίτο μνημόνιο, προσπαθεί να το χρεώσει αποκλειστικά
στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεσμεύεται να το εφαρμόσει μέχρι κεραίας.
Για να χρυσώσει το χάπι, υπόσχεται ένα «εθνικό σχέδιο
ανασυγκρότησης», το οποίο παρουσίασε και ο Αντ. Σαμαράς πριν τις
εκλογές του Γενάρη, σαν «δέλεαρ» προς το κεφάλαιο να ανανεώσει την
εμπιστοσύνη της διακυβέρνησης στο κόμμα του.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης εννοείται ότι αποτελεί τον πυρήνα και αυτού του προγράμματος.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί προεκλογικά να παρουσιάσει το
δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ ως την αναβίωση του παλιού δικομματισμού, την οποία
τάχα ξορκίζει, για να απαλλαγεί από τις ευθύνες που το βαραίνουν.
Θέλει να ξεχάσει ο λαός ότι μέχρι και τον περασμένο
Γενάρη το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούσε με τη ΝΔ. Οτι οι υπουργοί στις κυβερνήσεις
του, αυτοδύναμες και συνεργασίας, έχουν συγγράψει και υπογράψει
ορισμένους από τους πιο βάρβαρους νόμους. Οτι και τώρα, μετά την ψήφο
του στο τρίτο μνημόνιο, ασκεί πιέσεις για την ταχύτερη εφαρμογή του και
μ' αυτό το στόχο επιδιώκει να συμμετέχει στην επόμενη συγκυβέρνηση.
Η «Λαϊκή Ενότητα» είναι από τα κόμματα που δίνει
πραγματική μάχη για να βγει από το κάδρο της πολιτικής που έφερε το λαό
στον γκρεμό. Μάταια όμως. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι συμμετείχε
πρωταγωνιστικά στην κοροϊδία του λαού για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και της
κυβέρνησης της Αριστεράς. Ούτε μόνο η συμμετοχή των στελεχών της στην
τελευταία αντιλαϊκή συγκυβέρνηση.
Κυρίως είναι η προσήλωσή της στο στόχο της
καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, με αναβίωση
των δεσμεύσεων που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο μέχρι και λίγους μήνες
μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης.
Η Χρυσή Αυγή, τέλος, προσπαθεί να βγει από το κάδρο
του συστήματος, που όμως υπηρετεί με τα μπούνια, παρεμβαίνοντας
πολύμορφα, μέσα κι έξω από τη Βουλή για τα συμφέροντα της
μεγαλοεργοδοσίας και μάλιστα συγκεκριμένων μερίδων της.
Όλοι είναι μέσα στο ίδιο κάδρο: Του καπιταλιστικού
δρόμου ανάπτυξης, της πολιτικής υπέρ των μονοπωλίων. Μόνο η ψήφος στο
ΚΚΕ μπορεί να εκφράσει γνήσια εκείνους από τα λαϊκά στρώματα που έχουν
τη διάθεση να αμφισβητήσουν το σύστημα και την πολιτική που τους
εξοντώνει.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τετάρτης 9 Σεπτέμβρη
