Ξεκινούν σήμερα οι συναντήσεις κυβέρνησης - κουαρτέτου για την ολοκλήρωση της τέταρτης «αξιολόγησης», αλλά και το μοντέλο διευθέτησης του χρέους ώστε μέχρι τη συνεδρίαση του Eurogroup της 24ης Ιούλη Ευρωζώνη και ΔΝΤ να λάβουν αποφάσεις για το ελληνικό ζήτημα.
Στο ξενοδοχείο «Χίλτον» κουαρτέτο και οικονομικό επιτελείο συζητούν αρχικά τα «προαπαιτούμενα» που αφορούν ιδιωτικοποιήσεις, Ενέργεια και δημόσια διοίκηση. Οι συζητήσεις θα συνεχιστούν και τις επόμενες μέρες σε ολόκληρη τη «βεντάλια» με τα 88 «προαπαιτούμενα» του 4ου κύκλου της «αξιολόγησης».
Οι διαπραγματεύσεις γίνονται με κεντρικό φόντο τη διελκυστίνδα μεταξύ της γερμανικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ αναφορικά με τον «τύπο» και τη «μορφή» του εποπτικού πλαισίου της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμόζεται για την περίοδο μετά τον Αύγουστο του 2018.
Στο επίκεντρο, βέβαια, βρίσκεται η ενδοαστική διαπάλη γύρω από το ζήτημα της διαχείρισης - «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους, με καθοριστικό στοιχείο της «επόμενης μέρας» τη νέα έκθεση βιωσιμότητας (DSA) που ετοιμάζει το ΔΝΤ.
Από τη μια πλευρά, η κυβέρνηση της Γερμανίας προτάσσει μια ορισμένη, τμηματική ελάφρυνση, με όρους και προϋποθέσεις, βάζοντας στο «κάδρο» και τις περιοδικές εγκρίσεις τους από τη γερμανική Βουλή.
Από την άλλη, το ΔΝΤ, επίσης με όρο και προϋπόθεση την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και των αναδιαρθρώσεων, αξιώνει τη διαμόρφωση ενός «αυτοματοποιημένου» μηχανισμού ελάφρυνσης, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η «βιωσιμότητα» του «χρέους», δηλαδή, σε τελική ανάλυση, η ικανότητα του ελληνικού κράτους να αντλεί νέα δάνεια με ανταγωνιστικά επιτόκια από τις διεθνείς χρηματαγορές.
Ο καυγάς βέβαια αφορά το μεταξύ τους επιμερισμό της χασούρας. Σε αυτό το πλαίσιο, η γερμανική κυβέρνηση δείχνει να απορρίπτει την πρόταση του ΔΝΤ, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και στο πλαίσιο των συζητήσεων στο λεγόμενο Washington Group, που απαρτίζεται από το κουαρτέτο (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM, ΔΝΤ) καθώς και από υπουργούς Οικονομικών των «ισχυρών» καπιταλιστικών οικονομιών της Ευρωζώνης.
Θυμίζουμε ότι το ΔΝΤ σε προηγούμενη «ανάλυση βιωσιμότητας» του χρέους, το χαρακτήριζε «εξαιρετικά μη βιώσιμο», ενώ -καθώς οι συνθήκες δεν φαίνεται να μεταβάλλονται σε σημαντικό βαθμό- αντίστοιχη ή παρόμοια «διατύπωση» αναμένεται να περιλάβει και στη νέα έκθεση. Σε κάθε περίπτωση, η τέτοια εξέλιξη θα έχει ειδική βαρύτητα στις αποφάσεις των «επενδυτών» και ταυτόχρονα θα έλθει να θολώσει το πεδίο της «διατηρήσιμης» εξόδου του ελληνικού κράτους στις χρηματαγορές.
Εκ των πραγμάτων επανέρχεται στο αντιλαϊκό τραπέζι η «εναλλακτική» πρόταση γύρω από την ενεργοποίηση του μηχανισμού προληπτικής γραμμής χρηματοδότησης (ECCL), του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕSM), προκειμένου να στηριχτεί η έξοδος στις «αγορές».
Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους αποδεικνύεται βασικός μοχλός για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών διεργασιών και μάλιστα σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, μέχρι το 2060, όπως άλλωστε προδιαγράφεται και από τη σχετική απόφαση - συμφωνία, στο Γιούρογκρουπ της 15ης Ιούνη 2017.
ριζοσπαστης
