Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Όσοι έγκαιρα προειδοποιούσαν ότι το δίλημμα που θα τεθεί με αμείλικτο τρόπο στη νέα ελληνική κυβέρνηση θα είναι «ρήξη ή ταπείνωση»,
εισέπρατταν από τους θιασώτες του «έντιμου συμβιβασμού» την κατηγορία
ότι είναι ιδεοληπτικοί, απογειωμένοι από την πραγματικότητα,
καταστροφολόγοι και πάει λέγοντας. Οι δραματικές εξελίξεις των
τελευταίων ημερών και ωρών δείχνουν αρκετά καθαρά πού βρίσκεται ο ρεαλισμός και πού η φαντασίωση.
Η επιστολή της ελληνικής κυβέρνησης για την επέκταση της δανεικής συμφωνίας- μιας συμφωνίας που είχε χαρακτηριστεί αποικιοκρατική από
το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς, και όχι μόνο- συνιστά βαρύτατη
υποχώρηση, όχι τακτικού αλλά στρατηγικού χαρακτήρα. Αρχίζει
χαιρετίζοντας τις «αξιοσημείωτες προσπάθειες για την οικονομική
προσαρμογή» (sic) που κατέβαλε «τα τελευταία πέντε χρόνια ο ελληνικός
λαός» (δεν λέει: υπό την καθοδήγηση των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμα
και Σαμαρά). Δεσμεύεται ότι «ο ελληνικές αρχές τιμούν τις οικονομικές
υποχρεώσεις της Ελλάδας προς όλους τους πιστωτές» και ότι θα εργαστούν
για την «επίτευξη της βιωσιμότητας του χρέους». Μιλάει για «κατάλληλα
πρωτογενή πλεονάσματα» και υπόσχεται ρητά ότι «οποιαδήποτε νέα μέτρα θα
έχουν πλήρη χρηματοδότηση απέχοντας από μονομερείς ενέργειες οι οποίες
θα υπονόμευαν τους δημοσιονομικούς στόχους» του (μη κατονομαζόμενου,
πλην ευκόλως εννοούμενου) Μνημονίου.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η τοποθέτηση αυτή ισοδυναμεί, αν όχι με Μνημονιακή στροφή 180 μοιρών, πάντως με ενταφιασμό κάθε έννοιας ουσιαστικής ελάφρυνσης του χρέους
(εδώ οι φιλοδοξίες της κυβέρνησης περιορίζονται σε αυτό που είχε
υποσχεθεί το Eurogroup στον... Σαμαρά, το Νοέμβριο του 2012) και στο
πάγωμα ακόμα και των περιορισμένων, φιλολαϊκών μέτρων για τα οποία έχει
ήδη δεσμευθεί προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Οχι τυχαία, τα νομοσχέδια που είχε δηλώσει ότι θα προωθούνταν με τη μορφή του κατεπείγοντος παγώνουν για την επόμενη εβδομάδα- και βλέπουμε...- γιατί ήδη περιγράφονται ως «μονομερείς ενέργειες».
Ακόμη και στο επίπεδο της
διαπραγμάτευσης, η τακτική της κυβέρνησης αποδεικνύεται άκρως επιζήμια,
πρώτα με τη μονομερή αποδοχή της πρότασης Μοσκοβισί και
τώρα με την επίσης μονομερή κατάθεση του αιτήματος. Η κυβέρνηση προχωρά
σε σταδιακό «μονομερή αφοπλισμό» απέναντι στους Γερμανούς, οι οποίοι
βάζουν στο συρτάρι τα ελληνικά κείμενα, κατοχυρώνουν τις στρατηγικές
υποχωρήσεις της Αθήνας χωρίς οι ίδιοι να μετακινούνται ούτε κατά ένα
πόντο και... πάνε για τον επόμενο γύρο εκβιασμού και υποχώρησης.
Έτσι, το γερμανικό υπουργείο
Οικονομικών όχι μόνο δεν έσπευσε να χαιρετίσει το κείμενο του ελληνικού
αιτήματος, αλλά το χαρακτήρισε απαράδεκτο ως βάση εκκίνησης της
συζήτησης, κάνοντας μάλιστα λόγο για «Δούρειο Ίππο» των Αθηνών. Στο κείμενο που κατέθεσε στο EuroWorkingGroup,
το απόγευμα της Πέμπτης, απαιτεί έξι (έξι!) φορές από την κυβέρνηση του
ΣΥΡΙΖΑ να δεσμευτεί για συνέχιση και ολοκλήρωση του Μνημονίου.
Ουσιαστικά, ζητάει ανοιχτά και ξάστερα τον αυτοεξευτελισμό της
κυβέρνησης, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν κάθε ανυπότακτης, ριζοσπαστικής
συνείδησης στην Ευρώπη. Ιδού ένα απόσπασμα από αυτό το Ιεροεξεταστικής
έμπνευσης κείμενο:
«Χρειαζόμαστε μια σαφή και
πειστική δέσμευση της Ελλάδας, η οποία πρέπει να περιέχει τρεις βραχείες
και απολύτως κατανοητές φράσεις: "Αιτούμεθα την παράταση του
τρέχοντος προγράμματος, κάνοντας χρήση της ενδογενούς ευελιξίας του. Θα
συμφωνήσουμε με τους θεσμούς οποιεσδήποτε αλλαγές σε μέτρα του
υπάρχοντος Μνημονίου Κατανόησης. Και στόχος μας είναι η επιτυχής
ολοκλήρωση του προγράμματος"». (Η υπογράμμιση είναι του Γερμανού
γκαουλάιτερ).
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα
εξευτελιστικά, οι Γερμανοί μας κάνουν και πλάκα από πάνω. Στο τέλος
αυτού του κατάπτυστου κειμένου, μας λένε ότι όχι μόνο δεν θα μας δώσουν
τα 1,9 δις των τόκων που μας χρωστάει η ΕΚΤ, αλλά και ότι θέλουν πίσω τα 10,9 δις του ΤΧΣ
που προορίζονταν για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, γιατί, λέει, οι
τράπεζές μας είναι μια χαρά και δεν έχουν ανάγκη ούτε σεντ!
Δεν ξέρουμε αν το Βερολίνο επιμείνει μέχρι τέλους σε αυτή την αισχρή προσπάθεια δημόσιου πολιτικού βιασμού
όχι απλά μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, αλλά και ενός
ολόκληρου έθνους. Θεωρούμε αυτονόητο ότι σε μια τέτοια περίπτωση η
κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δώσει γην και ύδωρ, γιατί
το αντίτιμο θα ήταν όχι απλώς η τελική πτώση, αλλά η ακαριαία εξαέρωσή
της. Το πιο επικίνδυνο θα είναι να αποδεχθεί ένα «συμβιβαστικό»,
υποτίθεται κείμενο, ανάμεσα στο ήδη απαράδεκτο που έχει καταθέσει η ίδια
και στο κείμενο της Σοϊμπλεϊκής βαρβαρότητας.
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η
κυβέρνηση έχει πανικοβληθεί από το ενδεχόμενο να καταρρεύσουν οι
τράπεζες από το οικονομικό σαμποτάζ της Γερμανίας και της Πέμπτης
Φάλαγγας στην Ελλάδα. Αυτό το ενδεχόμενο, όμως, το οποίο κάθε λογικός
άνθρωπος είχε σκεφτεί και επισημάνει πολύ πριν τις εκλογές, θα έπρεπε να
είναι έτοιμη να το αντιμετωπίσει και όχι να αισθάνεται τώρα το έδαφος
να υποχωρεί κάτω από τα πόδια της. Η εκλογή δεξιού υποψήφιου στην
προεδρία της Δημοκρατίας ήδη πίκρανε την κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά
δεν προκάλεσε ανεπανόρθωτη βλάβη. Ωστόσο, μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση
απέναντι στο Βερολίνο, θα σημάνει ότι η κυβέρνηση θα έχει περάσει τον
Ρουβίκωνα... προς τη λάθος κατεύθυνση. Οριστικά και αμετάκλητα.
