Μία πολύ σοβαρή πτυχή της ρύπανσης του Σαρωνικού είναι η διαχείριση της καταστροφής εξολοκλήρου από ιδιώτες, μιας και το κράτος δεν διαθέτει τους αναγκαίους μηχανισμούς και τις υποδομές, ενώ αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε ούτε σχέδιο. Σε κάθε στάδιο της απορρύπανσης, προκύπτει και ένα ζήτημα που αναδεικνύει τη γύμνια του κράτους σε υπηρεσίες και υποδομές που σχετίζονται με επείγουσες λαϊκές ανάγκες.
Δεν είναι μόνο η ανάθεση σε ιδιωτικές εταιρείες του έργου του καθαρισμού της θάλασσας και των ακτών, ή της απάντλησης του μαζούτ από το σαπάκι που βούλιαξε, αλλά και πιο απλές, σωτήριες όμως εργασίες περνάνε από την κρησάρα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και διευθετούνται με τη λογική του κέρδους.
Για παράδειγμα, όταν προέκυψε η ανάγκη να ποντιστούν ορισμένα φράγματα κοντά στις ακτές για να εμποδίσουν την πετρελαιοκηλίδα να πλησιάσει, η απάντηση που έπαιρναν οι παράκτιοι δήμοι από τις αρμόδιες κρατικές αρχές ήταν να απευθυνθούν σε ιδιωτικές εταιρείες και να συνάψουν συμβάσεις μαζί τους! Ο αντίλογος ήταν ότι αυτές οι διαδικασίες είναι χρονοβόρες, που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη καθυστέρηση σε μέτρα αντιμετώπισης της καταστροφής.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι οι δημοτικές αρχές είναι αμέτοχες των ευθυνών για τη ρύπανση στις περιοχές τους. Αντίθετα, επιβεβαιώνει ότι ο κρατικός μηχανισμός σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο είναι αλλού ταγμένος, και όχι στην προστασία του λαού από φυσικές και άλλες καταστροφές, πόσο μάλλον στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
RIZOSPASTIS.GR
