Τις προάλλες, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν έλεγε ότι η κυβέρνηση επέλεξε την αύξηση των φόρων αντί της μείωσης των κρατικών δαπανών και ότι αυτό δεν επιβλήθηκε από το κουαρτέτο.
Προχτές, η επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ ενημέρωσε ότι η κυβέρνηση διάλεξε η ίδια ποια επιδόματα θα κόψει στο πλαίσιο της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και όχι οι «θεσμοί». Από την πλευρά της, η κυβέρνηση αποδίδει στις «εμμονές» και στις «ιδεοληψίες των δανειστών» πολλά από τα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε στον προηγούμενο γύρο της «αξιολόγησης», παίζοντας μαζί τους το παιχνίδι του σκύλου με τη γάτα. Τι αίσθηση δημιουργούν όλα αυτά;
Είτε ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει «λάθος» αναλογία στο μείγμα της οικονομικής πολιτικής και επιλέγει τους φόρους αντί των «μεταρρυθμίσεων», επειδή δεν θέλει «να σπάσει αυγά» με συγκεκριμένα συμφέροντα, είτε ότι οι δανειστές τής επιβάλλουν εκβιαστικά μέτρα που η ίδια δεν θέλει.
Με τον τρόπο αυτό, και στη μια και στην άλλη εκδοχή, κρύβεται το κύριο. Οτι ανεξάρτητα από την αναλογία φόρων και περικοπών στο μείγμα της δημοσιονομικής πολιτικής και ανεξάρτητα από το ποιους επιμέρους τομείς αφορούν αυτές οι περικοπές, τα μέτρα της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων επιβάλλονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου και υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που είναι ασύμβατος με τα λαϊκά δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες.
Γι' αυτό η πολιτική τους είναι ταξική σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Λύση δεν είναι λοιπόν μια άλλη κυβέρνηση, που θα εφαρμόσει με διαφορετικές αναλογίες την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, όπως αυτοδιαφημίζεται η ΝΔ, ούτε βέβαια η προσδοκία ότι μια κυβέρνηση θα καταφέρει να κόψει τάχα το βήχα στους δανειστές. Λύση και διέξοδος για το λαό είναι να συγκρουστεί οργανωμένα με την αιτία των μέτρων, βάζοντας στο στόχαστρο τη στρατηγική του κεφαλαίου και την αντιλαϊκή πολιτική των κομμάτων του.
rizospastis
