Εχουν άλλη σκοπιμότητα
Η
«Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης ασχολήθηκε με την απεργία στα τρένα
και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Μεταξύ άλλων, έγραψε ότι η πλειοψηφία
των εργαζομένων δηλώνει ρεπό ή ασθένεια τη μέρα της απεργίας, με
αποτέλεσμα η μισθοδοσία τους να καταβάλλεται κανονικά, ότι όταν απεργεί
ένα σωματείο για παράδειγμα στο Μετρό, οι εργαζόμενοι άλλων ειδικοτήτων
στον ίδιο χώρο δεν δουλεύουν, αλλά πληρώνονται κανονικά και άλλα
παρόμοια.
Ανεξάρτητα από το βαθμό της ακρίβειας που έχουν τα στοιχεία της εφημερίδας, περιγράφουν μια υπαρκτή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπου με ευθύνη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού πολλαπλασιάζονται τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα.
Ο στόχος όμως τέτοιων δημοσιευμάτων δεν είναι να αναδείξουν και να καταγγείλουν τα πραγματικά αίτια του εκφυλισμού, που είναι πρώτα απ' όλα η πρόσδεση συνδικαλιστικών δυνάμεων στις κυβερνήσεις, τη στρατηγική του κεφαλαίου και την εργοδοσία, αλλά να συκοφαντήσουν τη συνδικαλιστική δράση, τους εργατικούς αγώνες και να αποθαρρύνουν τη συμμετοχή των εργαζομένων στο κίνημα.
Στρώνουν έτσι το έδαφος για αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, όπως αυτές που ετοιμάζει η κυβέρνηση, εστιάζοντας στο ζήτημα της απεργίας.
Επομένως, οι εργαζόμενοι χρειάζεται να απομονώσουν και τους φορείς της σαπίλας στο συνδικαλιστικό κίνημα, γέννημα - θρέμμα των κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, και όσους τους αξιοποιούν τώρα για να νομοθετήσουν ενάντια στην απεργία και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Στο χέρι των εργαζομένων είναι να ξεμπερδεύουν με τον εκφυλισμό, ενισχύοντας παντού και με κάθε τρόπο τις ταξικές δυνάμεις, τη γραμμή που συγκρούεται πραγματικά με την εργοδοσία και το κράτος της, δίνοντας τη μάχη με όλα τα μέσα, με πραγματικές και δύσκολες απεργίες.
Ανεξάρτητα από το βαθμό της ακρίβειας που έχουν τα στοιχεία της εφημερίδας, περιγράφουν μια υπαρκτή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπου με ευθύνη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού πολλαπλασιάζονται τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα.
Ο στόχος όμως τέτοιων δημοσιευμάτων δεν είναι να αναδείξουν και να καταγγείλουν τα πραγματικά αίτια του εκφυλισμού, που είναι πρώτα απ' όλα η πρόσδεση συνδικαλιστικών δυνάμεων στις κυβερνήσεις, τη στρατηγική του κεφαλαίου και την εργοδοσία, αλλά να συκοφαντήσουν τη συνδικαλιστική δράση, τους εργατικούς αγώνες και να αποθαρρύνουν τη συμμετοχή των εργαζομένων στο κίνημα.
Στρώνουν έτσι το έδαφος για αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, όπως αυτές που ετοιμάζει η κυβέρνηση, εστιάζοντας στο ζήτημα της απεργίας.
Επομένως, οι εργαζόμενοι χρειάζεται να απομονώσουν και τους φορείς της σαπίλας στο συνδικαλιστικό κίνημα, γέννημα - θρέμμα των κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, και όσους τους αξιοποιούν τώρα για να νομοθετήσουν ενάντια στην απεργία και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Στο χέρι των εργαζομένων είναι να ξεμπερδεύουν με τον εκφυλισμό, ενισχύοντας παντού και με κάθε τρόπο τις ταξικές δυνάμεις, τη γραμμή που συγκρούεται πραγματικά με την εργοδοσία και το κράτος της, δίνοντας τη μάχη με όλα τα μέσα, με πραγματικές και δύσκολες απεργίες.
