Οσο πλησιάζει ο Αύγουστος, τόσο δυναμώνουν η κυβερνητική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση, η προσπάθεια να καλλιεργηθούν ελπίδες και φρούδες προσδοκίες για βελτίωση της θέσης των εργαζομένων στη «μεταμνημονιακή» εποχή.
Μόλις προχτές, με συνέντευξη στο πρακτορείο «Bloomberg», ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ξαναζεστάνει την ίδια ξινισμένη σούπα, ότι δήθεν η νέα μείωση των συντάξεων από το Γενάρη του 2019, που έχει προνομοθετήσει η κυβέρνηση, μπορεί και να μη γίνει.
Με «ήξεις - αφήξεις», απαντώντας με αισώπεια γλώσσα στη σχετική ερώτηση, ο Αλ. Τσίπρας παρέπεμψε στις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ και επανέλαβε το γνωστό, πως η κυβέρνηση δεσμεύεται από τους στόχους, αλλά είναι στη δική της ευχέρεια να επιλέξει τα μέσα για να τους πετύχει...
Πρόκειται, βέβαια, για σοφιστείες, αφού οι αντιλαϊκοί στόχοι που συμφώνησε η κυβέρνηση δεν μπορούν να επιτευχθούν με άλλον τρόπο, πέρα από την αφαίμαξη και την ένταση της εκμετάλλευσης του λαού, όπως γινόταν μέχρι τώρα με τα μνημόνια. Αλλά όπως γίνεται και σε άλλες χώρες, που βιώνουν την «κανονικότητα» της δημοσιονομικής σταθερότητας και των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ.
Αυτήν την «κανονικότητα» περιγράφει ο πρωθυπουργός, όταν λέει ότι η κυβέρνηση θα μπορεί στο εξής να επιλέγει τα μέσα για την επίτευξη των αιματηρών πλεονασμάτων και των άλλων δημοσιονομικούς στόχους.
Ειδικά στις συντάξεις, η κυβέρνηση, με το Μεσοπρόθεσμο 2019 - 2022, όρισε με ακρίβεια το ποσό που θα περικόψει, με τις μειώσεις να ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ το χρόνο. Επομένως, το μόνο βέβαιο είναι ότι ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι, παλιοί και νέοι, θα συνεχίσουν να μετρούν απώλειες.
Αλλά δεν είναι μόνο τι προβλέπεται στα μνημόνια και τους αντίστοιχους εφαρμοστικούς νόμους. Είναι η γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης, η οποία και στο Συνταξιοδοτικό υπηρετεί τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Ετσι, η κατακρεούργηση των συντάξεων αποτελεί «φυσικό» επακόλουθο της στρατηγικής για δραστική μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης από το κράτος, ως προϋπόθεση της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και ως συνέπεια της κλιμακούμενης απαλλαγής του κράτους και της εργοδοσίας από το «κόστος» της Ασφάλισης και της σύνταξης, που μετατρέπονται σε ατομική ευθύνη.
Γι' αυτό η κυβέρνηση στο «αναπτυξιακό σχέδιο» που παρουσίασε, όχι μόνο δεν μιλάει για αποφυγή των περικοπών, αλλά κομπορρημονεί ότι από το 2025, η κρατική χρηματοδότηση προς το Ασφαλιστικό θα καλύπτει μόνο τη λεγόμενη Εθνική Σύνταξη και θα περιορίζεται μόλις στο 4,8% του ΑΕΠ!
Και μόνο αυτό το στοιχείο, με δεδομένη μάλιστα την πρόθεση για παραπέρα ελαφρύνσεις προς το κεφάλαιο, φορολογικές και ασφαλιστικές, αποδεικνύει πως όχι μόνο οι περικοπές θα εφαρμοστούν, αλλά οι συντάξεις θα συνεχίζουν και τις επόμενες δεκαετίες να βρίσκονται «στην πρέσα».
Αντίστοιχη είναι η προπαγάνδα που ξεδιπλώνει η κυβέρνηση γύρω και από το ζήτημα του κατώτερου μισθού και της επαναφοράς των Συλλογικών Συμβάσεων. Ομως και εδώ υπάρχουν τα κυβερνητικά έργα που διαψεύδουν πέρα για πέρα τους ισχυρισμούς της. Με βάση τον ισχύοντα νόμο, ο κατώτερος μισθός θα καθορίζεται με κριτήριο την κατάσταση της οικονομίας και τους στόχους της ανταγωνιστικότητας, ενώ σε ισχύ θα παραμείνει και το αίσχος του «υποκατώτερου μισθού».
Ταυτόχρονα, η γενίκευση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας θα διευρύνει τον αριθμό όσων αμείβονται με ακόμα λιγότερα από τον κατώτερο μισθό, ενώ και η αύξηση της φορολογίας από την ψηφισμένη μείωση του αφορολόγητου θα αποτελέσει νέα πληγή αιμορραγίας για το λαϊκό εισόδημα.
Ετσι έχουν τα πράγματα. Κι αποδεικνύεται ότι ο λαός έχει χίλιους λόγους να απορρίψει την προπαγάνδα της κυβέρνησης, να αγωνιστεί για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, σύγχρονα δικαιώματα, κόντρα στη στρατηγική και το σχεδιασμό του κεφαλαίου, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες.
