Οσο περνάει ο καιρός και παίρνει σχήμα η συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου για τα μέτρα που απαιτούνται προκειμένου να κλείσει η «αξιολόγηση», τόσο αποκαλύπτονται το εύρος και το βάθος της εξαπάτησης που επιχειρεί η κυβέρνηση με τα «αντισταθμιστικά», για τα οποία ισχυρίζεται ότι θα εξουδετερώσουν την επιβάρυνση που θα προκύψει για τα λαϊκά στρώματα από τη μείωση του αφορολόγητου και τις νέες περικοπές στις συντάξεις.
Πέρα από το γεγονός ότι σκόπιμα συντηρείται η «θολούρα» γύρω από τα λεγόμενα «αντίμετρα», με την κυβέρνηση να πετάει κάθε τόσο κι ένα καινούργιο πυροτέχνημα, από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι για να εφαρμοστεί τελικά έστω και ένα από αυτά τα μέτρα, θα πρέπει πρώτα ο λαός να ματώσει και με το παραπάνω για να πιαστούν οι στόχοι των «πρωτογενών πλεονασμάτων»
.
.
Με άλλα λόγια, θα πρέπει η λαϊκή οικογένεια να αποδεχτεί να της αφαιρούνται κατ' έτος επιπλέον 3,6 δισ. ευρώ από το πενιχρό της εισόδημα, για να μπορεί να ...ελπίζει κάπου, κάπως, κάποτε σε κάποια αναιμική μείωση του ΕΝΦΙΑ, ή των συντελεστών του ΦΠΑ, ακόμα και για να βρει μια θέση το παιδί της σε κάποιον παιδικό σταθμό.
Από τα ίδια τα πράγματα προκύπτει, επίσης, ότι ένα μεγάλο μέρος των «αντισταθμιστικών» θα είναι το συμπλήρωμα και η επέκταση των αντιλαϊκών μέτρων που προβλέπονται για μετά το 2018.
Να ένα παράδειγμα: Με τη μείωση του αφορολόγητου στα λαϊκά νοικοκυριά, αυξάνουν τα έσοδα του κράτους και ενεργοποιείται το «αναπτυξιακό αντίμετρο» της μείωσης της φορολογίας του κεφαλαίου, με το οποίο ενισχύονται παραπέρα οι επιχειρηματικοί όμιλοι, από την αφαίμαξη των εργαζομένων και του λαού.
Δηλαδή, μέτρα και «αντίμετρα» βρίσκονται σε πλήρη αρμονία, για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και επειδή προβλέπεται να ενταθεί η σχετική και απόλυτη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση συζητάει την ανακατεύθυνση ορισμένων πόρων πάνω από τα πρωτογενή πλεονάσματα, σε προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.
Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με το έδαφος πάνω στο οποίο η κυβέρνηση ξεδιπλώνει την προπαγάνδα της, με στόχο να εγκλωβίσει λαϊκές συνειδήσεις στη φάκα της αντιλαϊκής της πολιτικής, χρησιμοποιώντας για δόλωμα τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά». Το έδαφος αυτό δεν είναι άλλο από τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, που η ίδια ανατροφοδοτεί και ενισχύει, σπέρνοντας απογοήτευση, φόβο και συμβιβασμό με το «μικρότερο κακό».
Την ίδια ώρα που η άνοδος της παραγωγικότητας και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της τεχνικής επιτρέπουν την κάλυψη όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που διευρύνονται διαρκώς, η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα καλούν και εκβιάζουν το λαό να συμβιβαστεί με τη μίζερη ζωή, να αποκηρύξει ακόμα και τις απώλειες που είχε στα χρόνια της κρίσης και να «πνίξει» τη φτώχεια του στα «αντισταθμιστικά» της απάτης.
Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση πρέπει το εργατικό - λαϊκό κίνημα να οργανώσει την πάλη του με κριτήριο την ανάκτηση όσων έχουν χαθεί, αλλά κυρίως την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών που πρέπει να μπουν στο επίκεντρο. Η πάλη γι' αυτές απαιτεί σύγκρουση με το κεφάλαιο, τη στρατηγική του, τους στόχους για ανάκαμψη των κερδών του. Χρειάζεται να ωριμάζει η ανάγκη ο αγώνας να κατευθύνεται στο στόχο να φύγουν από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος και η εξουσία του κεφαλαίου που ορθώνονται ως εμπόδιο, να κατευθύνεται στο στόχο της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων.
