Στην πολιτική απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που δημοσιοποιήθηκε τις προάλλες, καταγράφεται, μεταξύ άλλων, ο στόχος για διαμόρφωση ενός σχεδίου ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος «με ταξικό προσανατολισμό» (!), όπως γράφουν, και σε διάκριση με τον «κυβερνητικό και πελατειακό» συνδικαλισμό, που θα συνοδεύεται και από τις «απαραίτητες θεσμικές τομές». Εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Η προσπάθεια να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους και το λαό ότι είναι άλλο πράγμα ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και άλλο στο συνδικαλιστικό κίνημα βγάζει μάτι.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τους απασχολεί είναι να διαμορφώσουν και να κατοχυρώσουν μια διακριτή δύναμη στον πόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, ανταγωνιστικά προς τις παραδοσιακές συνδικαλιστικές δυνάμεις των άλλων αστικών κομμάτων. Με τις δυνάμεις αυτές, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, συνυπηρετούν τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και του «κοινωνικού εταιρισμού», που οδηγεί στην ενσωμάτωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στη στρατηγική της εργοδοσίας.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που επιτίθενται από κοινού στο ΠΑΜΕ. Πέρα απ' αυτά, όμως, δεν περνάει απαρατήρητο και το «τάιμινγκ» των διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ για «θεσμικές αλλαγές» στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε μια περίοδο που στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης βρίσκεται η αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου. Για να μη θυμηθούμε ότι τα στελέχη του υπήρξαν και στο παρελθόν φανατικοί αρθρογράφοι για αλλαγές στη δομή των συνδικαλιστικών οργανώσεων, τις οποίες θέλουν να λειτουργούν περίπου ως γραφεία παραπόνων των εργαζομένων και ιμάντες συνδιαλλαγής με την εργοδοσία, μακριά από κάθε συλλογική διεκδίκηση με ταξικά χαρακτηριστικά.
