Σμπίροι και φερέφωνα του "νέου ΠΑΣΟΚ" άρχισαν να ρίχνουν στο εκλογικό τραπέζι τους ψεύτικους και υποκριτικούς αφορισμούς και του "παλιού" και του"νέου" Κινήματος περί του... "βρώμικου '89"!
Είναι προφανές, ότι εξακολουθεί να τους ενοχλεί το γεγονός ότι η Κομμουνιστική Αριστερά δε στέργει, πια, να τελεί υπό "πολιτική ομηρία" στα ποικιλώνυμα και ψευδεπίγραφα "κεντρώα" και "σοσιαλιστικά" κόμματα και μορφώματα.
Υπενθυμίζουμε, λοιπόν, άπαξ διά παντός, τους "παλιούς" και "νέους" δήθεν σοσιαλιστές και δήθεν κεντροαριστερούς τις εξής έντεκα ιστορικές αλήθειες:
1. Από το καλοκαίρι του 1988 το αίτημα της κάθαρσης είχε πάρει παλλαϊκό χαρακτήρα: Κόμματα, οργανώσεις, εφημερίδες, συνδικάτα και πνευματικοί άνθρωποι αξίωναν καθημερινά κάθαρση.
2. Κάθαρση αξίωναν και πλείστα όσα επιφανή στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Απ. Λάζαρης, Στ. Γιώτας, Αντ. Τρίτσης, Γερ. Αρσένης, Γ. Α. Μαγκάκης κλπ.), τα οποία ή αποχώρησαν από το κίνημα ή εξεδιώχθησαν.
3. Από το φθινόπωρο του 1988 μέχρι τον Ιούνιο του 1989 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) είχε ασκηθεί δίωξη σε περισσότερα από εκατό στελέχη του ΠΑΣΟΚ και είχαν προφυλακιστεί περισσότερα από δεκαπέντε, - μεταξύ των οποίων και οι κ. κ. Ματζουράνης και Βακάλης.
4. Στα πλαίσια αυτών των "κινήσεων κατευνασμού" η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ απέπεμψε από την κυβέρνηση (στην οποία ήταν Αντιπρόεδρος και υπουργός Δικαιοσύνης) τον Αγ. Κουτσόγιωργα.
5. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, με την Κοινοβουλευτική Ομάδα του, το καλοκαίρι του 1989 ψήφισε την παραπομπή και του Αγ. Κουτσόγιωργα και του Γ. Πέτσου στο Ειδικό Δικαστήριο.
6. Από τις 19.6.1989 μέχρι και τις 30.6.1989, ο Χαρ. Φλωράκης πίεζε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου και Τσοχατζόπουλο) να συμμετάσχει και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ώστε να αναλάβει σύμπας ο πολιτικός κόσμος την ευθύνη της κάθαρσης. Η απάντηση του ΠΑΣΟΚ ήταν στερεότυπη: "Για λόγους αρχής δε συνεργαζόμαστε με τη Δεξιά"! (Βλέπε πρακτικά από τη σχετική συζήτηση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας).
7. Με επιμονή του Χ. Φλωράκη, η κυβέρνηση Τζαννετάκη στις προγραμματικές δηλώσεις της, άφησε ανοιχτή την πόρτα για τη συμμετοχή και οποιουδήποτε άλλου κόμματος θα το επιθυμούσε, στην τρίμηνη "κυβέρνηση της κάθαρσης".
8. Η "συγκυβέρνηση" είχε συγκεκριμένη και προσυμφωνημένη αποστολή: Θα διεκπεραίωνε τις διαδικασίες της παραπομπής και θα ψήφιζε πέντε, όλα κι όλα, προσυμφωνημένα νομοσχέδια, εθνικού και θεσμικού χαρακτήρα.
9. Και τα πέντε νομοσχέδια ("Εθνική συμφιλίωση", "Δικαστικός κώδικας","Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, κλπ.) ήταν τόσο δίκαια και χρήσιμα, ώστε αναγκάστηκε να τα υπερψηφίσει και το ΠΑΣΟΚ.
10. Στη "συγκυβέρνηση" κανένα στέλεχος του ΚΚΕ δεν κατέλαβε κυβερνητικό αξίωμα. Οι υπουργοί της "Κάθαρσης" (κ. κ. Κουβέλης και Κωνσταντόπουλος) προέρχονταν από άλλους πολιτικούς χώρους και βρίσκονται στο σημερινό Συνασπισμό, που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κάνει πως το "λησμονά".
11. Οι λόγοι αρχής για "μη συνεργασία με τη Δεξιά", που επεκαλείτο ηηγεσία του ΠΑΣΟΚ εγκαταλείφθηκαν δυο μήνες αργότερα - στην Οικουμενική - όπου το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε και με τη ΝΔ.
Είναι φανερό ότι το να ζητήσει κανείς λίγη τσίπα από τους "συντρόφους" της διεφθαρμένης εξουσίας, θα πήγαινε πολύ.
Γι' αυτό και το μόνο που μένει, είναι η επιθετική αντιμετώπιση των ψευδολογιών τους. Αρκετά, πια!
