Ευκολότερο απ' όσο παρουσιαζόταν αποδείχτηκε τελικά το ...έργο της συναίνεσης μεταξύ των αστικών κομμάτων στην εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Θυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε περίπου ως προϋπόθεση την επανεκλογή Παυλόπουλου για να μην κλονιστεί η συναίνεση στην «εθνική στρατηγική», στην παραπέρα δηλαδή εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.
Τελικά, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να πει το «ναι» στο πρόσωπο που πρότεινε η ΝΔ, η οποία επίσης έκλινε σε όλες τις πτώσεις τη συναίνεση για να σερβίρει την επιλογή της.
Αντίστοιχα, αφού αράδιασε κάμποσα ονόματα ως τα «καταλληλότερα» και παρά το γεγονός ότι δεν εισακούστηκε σε κανένα, το ΚΙΝΑΛ πρόσθεσε το δικό του «ναι» στην πρόταση της ΝΔ. Τελικά, το πρόσωπο ήταν αυτό που εξασφάλισε τη συναίνεση, ή ήρθε απλά να την επισφραγίσει;
Η απάντηση είναι εύκολη, αν συγκρίνει κανείς αυτά που προωθεί η κυβέρνηση στην εξωτερική της πολιτική, αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «πατριωτική εξωτερική πολιτική» και αυτά που προτείνει το ΚΙΝΑΛ για την παραπέρα ενίσχυση της «εθνικής στρατηγικής».
Θα διαπιστώσει ότι όλα τέμνονται σε ένα κομβικό σημείο: Σταθερό βάθεμα της εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, ανάδειξη του ρόλου της Ελλάδας ως «αξιόπιστου» και «αδιαμφισβήτητου» συμμάχου των ΗΠΑ, με στόχο τη γεωπολιτική αναβάθμιση σε ενεργειακό και εμπορικό κόμβο, προβολή αυτής της πολιτικής ως «εγγύησης» για τα κυριαρχικά δικαιώματα και «ασπίδας» στην επιθετικότητα της Τουρκίας, συμφωνία για διευθετήσεις σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και Κυπριακό, με πυρήνα τη συνεκμετάλλευση, με συνέχιση των διαπραγματεύσεων υπό την εποπτεία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και προσφυγή στη Χάγη. Σ' αυτήν τη συναίνεση έβαλε τη σφραγίδα της και η συμφωνία στο όνομα της νέας Προέδρου.
