Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ), με αφορμή μια εργατική διαφορά για υπερωρίες, απεφάνθη ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ «οφείλουν να επιβάλλουν στους εργοδότες την υποχρέωση να εφαρμόζουν αντικειμενικό, αξιόπιστο και ευχερώς προσβάσιμο σύστημα μέτρησης του ημερήσιου χρόνου εργασίας κάθε εργαζόμενου». Προς τούτο, επικαλείται ειδικότερα την Οδηγία 2003/88/ΕΚ, που καθορίζει τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας και η οποία τίναξε στον αέρα το 8ωρο, 5ήμερο, 40ωρο για εκατομμύρια εργαζόμενους στην ΕΕ, προσαρμόζοντας γενικά τον εργάσιμο χρόνο στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής και κερδοφορίας.
Επικαλούνται δηλαδή μια Οδηγία που αποτελεί το θεμέλιο της «ευελιξίας», καθώς επιτρέπει στις επιχειρήσεις να επεκτείνουν τον ημερήσιο χρόνο εργασίας μέχρι και στις 13 ώρες (!) για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέσα στο χρόνο, απαλλάσσοντας έτσι τις επιχειρήσεις από το επιπλέον κόστος της υπερωριακής απασχόλησης, την ώρα που ο εργαζόμενος επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο στην υγεία του, απορρυθμίζεται η προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική του ζωή.
Με πρόσχημα, επομένως, την καταγραφή των υπερωριών, για την προστασία τάχα των εργαζομένων, γίνεται προσπάθεια να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις τους η αντεργατική Οδηγία και συνολικά το πλαίσιο της «ευελιξίας», ενώ κανένας περιορισμός δεν προκύπτει για την εργοδοσία, η οποία έχει στα χέρια της ανεξάντλητες επιλογές από το αντεργατικό οπλοστάσιο για να μην πληρώσει τελικά την υπερωρία.
Με αυτές τις αλήθειες ως κριτήρια, για τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ, πρέπει οι εργαζόμενοι να πάνε στην κάλπη την επόμενη Κυριακή και να δώσουν δύναμη στο ΚΚΕ, παραμερίζοντας τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της ΕΕ και των κομμάτων της, που κάνουν το μαύρο άσπρο για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της.
