(για να αθωωθεί παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός)
«θρασείς», «ψεύτες», «αποτυχημένοι», «μικρόψυχοι», «επικίνδυνοι», «προεδράκος», «αθλιότητα», «παραζάλη», «αηδία», «μπάχαλο», «μεγαλομανία», κ.λ.π.
Με τέτοιες «ΨΥΧΟΓΡΑΦΙΚΕΣ» προσεγγίσεις διεξάγεται η πολιτική-συνδικαλιστική διαπάλη μεταξύ των ηγεσιών των κυρίαρχων παρατάξεων στο σωματείο μας .
Προσποιούνται ότι δεν υπάρχει ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ, που αντιπροσωπεύουν.
Προσποιούνται ότι δεν υπάρχει ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ, που αντιπροσωπεύουν.
Σαν να μην παίζουν όλοι τους τον ίδιο ρόλο.
Σαν να μην αποτελούν όλοι τους το μακρύ χέρι της κάθε φορά ίδιας «αντιλαϊκής» κυβερνητικής πολιτικής στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ρόλους αλλάζουν μεταξύ τους, στο ίδιο όμως πάντα έργο.
Αθωώνεται έτσι η (ΙΔΙΑ) πολιτική που ακολουθούν ρίχνοντας το φταίξιμο στις δήθεν «ιδιαιτερότητες» και «ιδιορρυθμίες» τους. Όσο κι αν αυτές οι προσεγγίσεις συσκοτίζουν την ουσία, την αιτία της κατάστασης στο σωματείο, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στο πώς γίνεται, οι κάθε φορά «αναμορφωτές» του σωματείου να ακολουθούν στην πράξη την ίδια πολιτική με τους προκατόχους τους «σκοταδιστές». Οι οποίοι, όταν έρθει η σειρά τους αυτοπροβάλλονται πλέον σαν «αναμορφωτές» και η ιστορία επαναλαμβάνεται… Ούτε «ανίκανοι», ούτε «ανεπαρκείς», ούτε «αποτυχημένοι» είναι. Είναι κυβερνητικοί-εργοδοτικοί συνδικαλιστές.
Σαν να μην αποτελούν όλοι τους το μακρύ χέρι της κάθε φορά ίδιας «αντιλαϊκής» κυβερνητικής πολιτικής στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ρόλους αλλάζουν μεταξύ τους, στο ίδιο όμως πάντα έργο.
Αθωώνεται έτσι η (ΙΔΙΑ) πολιτική που ακολουθούν ρίχνοντας το φταίξιμο στις δήθεν «ιδιαιτερότητες» και «ιδιορρυθμίες» τους. Όσο κι αν αυτές οι προσεγγίσεις συσκοτίζουν την ουσία, την αιτία της κατάστασης στο σωματείο, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στο πώς γίνεται, οι κάθε φορά «αναμορφωτές» του σωματείου να ακολουθούν στην πράξη την ίδια πολιτική με τους προκατόχους τους «σκοταδιστές». Οι οποίοι, όταν έρθει η σειρά τους αυτοπροβάλλονται πλέον σαν «αναμορφωτές» και η ιστορία επαναλαμβάνεται… Ούτε «ανίκανοι», ούτε «ανεπαρκείς», ούτε «αποτυχημένοι» είναι. Είναι κυβερνητικοί-εργοδοτικοί συνδικαλιστές.
Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν και γιατί. Παίζουν με μεγάλη μαεστρία το ρόλο τους.
Οι μηχανοδηγοί πρέπει να δουν ότι αυτές οι κοκορομαχίες των «δήθεν» εχθρών γίνονται για το «θεαθήναι». Είναι ξένες προς τις ανάγκες τους και ΕΧΘΡΙΚΕΣ απέναντί τους. Απ’ αυτό να καθορίσουν τη στάση τους. Αυτό να είναι το κριτήριο για το ποιους θα αφήσουν και με ποιους θα πάνε. Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Οι δρόμοι είναι δύο. Ή θα πάς με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ή θα ταχθείς απέναντί του.
ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ
