Παρακολουθώντας
την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου που πραγματοποιήθηκε «έκτακτα» την
Τρίτη το βράδυ (γιατί άραγε;), εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς γιατί
λέγεται «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» και όχι «100+1 λόγοι να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ στις
εκλογές».
Ο Λ. Λαζόπουλος δεν πρωτοτύπησε στο ελάχιστο. Σέρβιρε
τα ίδια, ξαναζεσταμένα επιχειρήματα περί παλικαρίσιας στάσης Τσίπρα
στους «εκβιασμούς» των δανειστών, προσπάθησε να σπείρει αυταπάτες για το
ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και την προσφορά του όλο αυτό το διάστημα στο σύστημα,
αθωώνοντας ταυτόχρονα την ΕΕ και το χαρακτήρα της ως ένωσης του
κεφαλαίου. Αναπαράγοντας την αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση περί
διαφθοράς, προσπαθούσε επί δυο ώρες να συγκαλύψει τη στρατηγική ταύτιση
των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κλπ.) με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
-ΑΝΕΛ. Μάλλον ξέχασε γρήγορα ότι η «πρώτη φορά αριστερά», αφού υπέγραψε
τη συνέχιση της εφαρμογής των προηγούμενων δύο μνημονίων, φόρτωσε και
τρίτο μνημόνιο στις πλάτες του ελληνικού λαού με τις ψήφους όλων των
αστικών κομμάτων (των κατά τα άλλα ...εντολοδόχων Σόιμπλε). Δεν τόλμησε
να πει κουβέντα για το ρόλο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στη σφαγή των λαών ανά
τον πλανήτη, με τη συμμετοχή, τη σύμφωνη γνώμη και την αποδοχή όλων των
αστικών κομμάτων -και του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά περίλυπος περιέγραφε το δράμα των
μεταναστών που βιώνουν από πρώτο χέρι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
στις χώρες τους...
Ο Λ. Λαζόπουλος εργάστηκε για να πείσει ότι ο λαός
δεν έχει άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί ότι τα μέτρα που ψηφίστηκαν θα
εφαρμοστούν, άρα το μόνο που μπορεί να διαλέξει είναι το ποιος θα
αναλάβει το «έργο». Στην πραγματικότητα, ήταν άλλη μια φωνή που θέλει να
εγκλωβίσει το λαό να υπογράψει -με την ψήφο του- τη σφαγή του ως τη
μόνη λύση.
Από αυτό το σκηνικό δεν θα μπορούσε να λείπει και η
διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ. Με ένα γράφημα ο Λ. Λαζόπουλος, κάπου
στη μέση της εκπομπής -και αφού είχε δώσει ρεσιτάλ υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ-
έδειξε τις «επιλογές» που ανοίγονται για τη χώρα και κατ' επέκταση για
το λαό το επόμενο διάστημα, φυσικά και για την επιλογή του στις εκλογές
και οι οποίες κατά τον Λ. Λαζόπουλο είναι οι εξής: (Καπιταλιστικός
δρόμος ανάπτυξης) με δραχμή ή με ευρώ πάση θυσία και υποτέλεια στους
Γερμανούς ή με κάθε κόστος ευρώ αλλά με περηφάνια και μέτρα για την
ανθρωπιστική κρίση! Δηλαδή, ο ίδιος δρόμος με τρεις παραλλαγές που για
το λαό οδηγούν στο ίδιο ακριβώς αδιέξοδο!
Τσουβάλιασε το ΚΚΕ με όλα τα υπόλοιπα κόμματα που
υπερασπίζονται με τη μία ή την άλλη παραλλαγή αυτόν ακριβώς τον
καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, κατατάσσοντάς το σε εκείνα που
υπερασπίζονται τη βερσιόν της δραχμής.
Μόνο που το ΚΚΕ διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα κόμματα
ακριβώς γιατί η πρόταση διεξόδου του κινείται σε εντελώς διαφορετική
κατεύθυνση. Γιατί η πρόταση του ΚΚΕ πατάει στέρεα στο δρόμο των λαϊκών
αναγκών. Ο δρόμος που καλεί το ΚΚΕ το λαό να ακολουθήσει είναι πάλη για
την αλλαγή συστήματος και όχι νομίσματος. Πάλη για να πάρει ο λαός την
εξουσία στα χέρια του και να κοινωνικοποιήσει, για μια λαϊκή εξουσία που
θα οδηγήσει σε κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αποδέσμευση από την
ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Στο μονόδρομο των κομμάτων και των υπαλλήλων τους που
προσκυνάνε τον καπιταλισμό και την ΕΕ, το ΚΚΕ βάζει μπροστά τη μόνη
ρεαλιστική διέξοδο υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών
στρωμάτων. Όσο και αν προσπαθούν να την αποκρύψουν ή να τη
διαστρεβλώσουν, ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν «πέθανε μαζί με τον 20ό
αιώνα», αλλά είναι επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ.