Η κυβέρνηση, που προστάτευσε τάχα τους εργαζόμενους από τις απολύσεις της πανδημίας, δεν έδωσε μόνο χρόνο στις μεγάλες επιχειρήσεις να πετάξουν στο δρόμο μερικές χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους από 1η έως 18 Μάρτη, που υποτίθεται ότι ξεκίνησε η «προστασία», αλλά αφήνει και τα πορτοπαράθυρα ανοιχτά για να συνεχίσουν οι μεγαλοεπιχειρίσεις να κάνουν ό,τι βοηθάει τη «βιωσιμότητα» και την κερδοφορία τους, ξεπερνώντας και τα ελάχιστα εμπόδια που υποτίθεται ότι θέσπισε η κυβέρνηση.
Ετσι, μπορεί οι απολύσεις να απαγορεύονται τυπικά για 45 μέρες απ' όταν τελειώνει η αναστολή σύμβασης ενός εργαζόμενου, ωστόσο η εργοδοσία έχει κι άλλες εναλλακτικές γι' αυτό το διάστημα, όπως να επιβάλλει μονομερώς εκ περιτροπής εργασία και να καταβάλλει τον μισό μισθό. Αν, δε, κι αυτό δεν της είναι αρκετό, έχει τη δυνατότητα να παρακάμψει τα όποια εμπόδια αξιοποιώντας τις «εθελούσιες εξόδους», όπως ετοιμάζονται να κάνουν πολλές μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, με στόχο να απαλλαγούν γρήγορα από το πλεονάζον προσωπικό λόγω της κρίσης.
Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι ακόμα κι αυτά τα ελάχιστα και αποσπασματικά μέτρα «προστασίας» που ανακοινώθηκαν εν μέσω πανδημίας για τους εργαζόμενους είναι αέρας κοπανιστός, μέσα στην πανσπερμία των αντεργατικών νόμων που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις και οι οποίοι επιτρέπουν στην εργοδοσία να ελίσσεται όπως τη βολεύει για να καταλήξει στο ίδιο αντεργατικό αποτέλεσμα, έστω κι από άλλο δρόμο.