Είναι κοινό «μυστικό» πλέον πως σε όλους τους χώρους εργασίας υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ή καλύτερα πολλαπλών ταχυτήτων. Η κατάργηση εξάλλου των συλλογικών συμβάσεων και ο νέος εργασιακός νόμος στοχεύουν στην εξατομίκευση της σχέσης εργαζόμενου – εργοδότη, κάνοντας τον πρώτο πιο εκμεταλλεύσιμο. Οι εργαζόμενοι λοιπόν κυρίως της προηγούμενης γενιάς είτε απολύονται επειδή είναι ακριβοί για την εργοδοσία, είτε μέσα σε ένα καθεστώς διαρκών περικοπών σε οποιοδήποτε εργατικό δικαίωμα θα περιμένουν τα βαθιά τους γεράματα για να πάρουν μια σύνταξη πείνας.
Οι δε εργαζόμενοι από τις νεότερες γενιές καλούνται να εργαστούν «με ημερομηνία λήξης» μέσα σε ένα κυκεώνα ευρηματικών τίτλων αναβάπτισης της σύγχρονης σκλαβιάς (βλ. «μαθητεία», «κοινωφελή εργασία», «voucher», «επινοικιαζόμενοι» κτλ). Ενώ οι δεύτεροι τείνουν να γίνουν πλειοψηφία της εργατικής τάξης και όσο και αν αποτελούν το νέο μοντέλο εκμετάλλευσης που κυβέρνηση, εργοδοσία και Ε.Ε. επιχειρούν να κάνουν γενικό κανόνα, ένα μεγάλο κομμάτι του υπάρχοντος συνδικαλισμού επιμένει και επιλέγει να τους αντιμετωπίζει στην καλύτερη ως «αόρατους», στη χειρότερη ως εχθρούς στο αλισβερίσι κατοχύρωσης συνδικαλιστικών θέσεων.
Πρόσφατο, αν και όχι μοναδικό παράδειγμα, αποτελεί το τελευταίο συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ). Εκεί οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα εναντίων του Συνδέσμου Σιδηροδρομικών Θεσσαλίας (ΣΣΘ), με απαίτηση να αποκλειστούν οι αντιπρόσωποί του από το συνέδριο, μόνο και μόνο γιατί στις εκλογές του ΣΣΘ «τόλμησαν» να ψηφίσουν 14 εργαζόμενοι με καθεστώς «μαθητείας» του ΟΑΕΔ. Η ιστορία που άρχισε με πρωτεργάτες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο Βόλο (οι οποίοι είχαν καταθέσει και αίτηση ακύρωσης των εκλογών του σωματείου της Θεσσαλίας), έχει ως μοναδικό σκοπό το μοίρασμα των εδρών στην ομοσπονδία και τη διεκδίκηση της πρωτοκαθεδρίας μεταξύ των δυνάμεων του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτό είναι το βρώμικο παιχνίδι όλων εκείνων που αντιλαμβανόμενοι τη θέση τους ως «εργατική αριστοκρατία», αντιμετωπίζουν ως παρείσακτους όλους εκείνους που ακριβώς επειδή βρίσκονται σε ένα καθεστώς «εργασίας με ημερομηνία λήξης» έχουν ανάγκη περισσότερο απ’ όλους τη συνδικαλιστική κάλυψη και τη συλλογική διεκδίκηση.Όσο λοιπόν και να παραθέτουν νόμους για να μας αποδείξουν ποια είναι η διαφορά της εργασίας από τη «μαθητεία» εμείς ξέρουμε 2 πράγματα: Πρώτον, ότι οποίος δίνει χρόνο, ενέργεια και σκέψη για την παραγωγή ενός έργου είναι εργαζόμενος και έχει δικαιώματα. Δεύτερον, ότι όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό δεν είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος.
Είναι βαθιά γελασμένος όποιος εργαζόμενος πιστεύει πως θα διατηρήσει τη θέση του ή το μισθό του με την περιχαράκωση ενάντια στο συμβασιούχο, το «μαθητευόμενο», τον «εργολαβικό» ή το μετανάστη. Για να βελτιωθεί η ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων χρειάζεται ένα εργατικό κίνημα που να διεκδικήσει να πάρει από τα συσσωρευμένα κέρδη του κεφαλαίου και όχι να «πάρει το κεφάλι» του διπλανού του. Για να γίνει αυτό πρέπει να ανασυγκροτηθεί ως ενιαίο σώμα στη βάση των συμφερόντων των πιο πληττόμενων κομματιών του. Στη βάση αυτή δεν αρκεί καμία ευκαιριακή ένταξη των «αόρατων» εργαζομένων στα σωματεία. Απαιτείται η συνολική αναδιαμόρφωση των σωματείων για την εξυπηρέτηση των αναγκών αυτών των σύγχρονων σκλάβων και όχι των διευθυντικών στελεχών. Σε αυτή τη βάση διεκδικούμε ένταξη όλων των μορφών εργασίας στα επιχειρησιακά ή κλαδικά σωματεία. Όπου αυτό δεν γίνεται καλούμε σε σχηματισμό επιτροπών αγώνα και αγωνιστικών σχημάτων που να συγκροτούν συλλογικές διεκδικήσεις, να φτιάχνουν νέα σωματεία και να καταγγέλλουν τα γραφειοκρατικά και κατ’ επέκταση κυβερνητικά σωματεία. Πάλη για μονιμοποίηση των «μαθητευόμενων», των «εργολαβικών» και όλων όσων δουλεύουν με «ημερομηνία λήξης», για να ζουν όλοι αξιοπρεπώς από την εργασία τους χωρίς να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από εργοδότες και πολιτικούς παράγοντες.
Ομάδα ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων της
Λέσχης Εργαζομένων και Νεολαίας Βόλου
Μεταμορφώσεως 19