'Αρχισε η επίθεση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εναντίον των σωματείων

Την ανησυχία του «για την πολύ αδύναμη εκπροσώπηση εργαζομένων που εξασφαλίζουν τα σημερινά συνδικάτα» εξέφρασε την Παρασκευή ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, σε μια νέα επίδειξη θράσους της κυβέρνησης. «Θέλουμε τα συνδικάτα να είναι δυνατά και να διαμαρτύρονται όπου νομίζουν ότι η εξουσία τα αδικεί» πρόσθεσε.


Δηλαδή, γι' αυτό η κυβέρνηση πρωτοστατεί στη δημιουργία νέων εμποδίων για την οργάνωση απεργιών, επειδή θέλουν αγώνες και συνδικάτα με μαζική συμμετοχή; Γι' αυτό διατηρούν στο ακέραιο νόμους όπως αυτόν που αναβαθμίζει τις «ενώσεις προσώπων»; Γι' αυτό σιγοντάρουν την πολύπλευρη επίθεση στην κλαδική οργάνωση των εργατών;
Ανησυχία της κυβέρνησης είναι μην τύχει κι αποτύχουν οι εργατοπατέρες να μαντρώσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργατών.
 Μην τύχει κι αποτύχουν όσοι δουλεύουν για να γίνουν οι εργάτες κλακαδόροι της εργοδοσίας. Μην τύχει και δεν έχει την πολυπόθητη «συναίνεση» που χρειάζεται για να στηρίξει τις νέες αντιλαϊκές της «κολεγιές». Και θέλει πολύ θράσος να μοιράζουν αγωνίες για τα συνδικάτα, όταν εξελίσσονται σε πρωτομάστορες της επιχείρησης χειραγώγησης, ενσωμάτωσης και υποταγής της εργατικής τάξης.

Θάψιμο...

Σε ομιλία του σε εκδήλωση στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Κουκιάδης, πρώην επικεφαλής της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), ομότιμος καθηγητής Εργατικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τις εργασιακές σχέσεις, τόνισε την ανάγκη τα συνδικάτα να αλλάξουν στρατηγική και ρόλο, προσδιορίζοντας τέσσερις βασικούς άξονες λειτουργίας τους, που είναι: Νέου τύπου εκπροσώπηση, νέου τύπου διεκδίκηση, αλλαγή του περιεχομένου των διεκδικήσεων και νέου τύπου διαπραγμάτευση. Και για να το κάνει πιο καθαρό, είπε: «Οι απεργίες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων σε εθνικό επίπεδο έχουν έως μηδαμινό αποτέλεσμα. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται διεθνοποίηση των αγώνων αλλά και των διαπραγματεύσεων. Αυτά τα δύο στοιχεία πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα των συνδικάτων».
 Τι θέλει να πει ο ποιητής;
 Οτι δεν έχει νόημα η εργατική τάξη στην Ελλάδα να οργανώνει διεκδικητικούς αγώνες για την ικανοποίηση των αναγκών της, να αναπτύσσει την ταξική πάλη κόντρα στο κεφάλαιο, την εξουσία του, γιατί είναι αναποτελεσματική, εφόσον δεν αναπτύσσεται ταυτόχρονα σε επίπεδο ΕΕ και διεθνώς.
 Παλιά η θεωρία, που στόχο έχει την υπονόμευση του εργατικού κινήματος. Ετσι, ο τέως επικεφαλής της ΟΚΕ, του κατεξοχήν οργάνου της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικοεταιρισμού, ξαναπροσφέρει υπηρεσίες στο κεφάλαιο, την εξουσία του, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παραδίδοντας μαθήματα οργάνωσης τάχα αποτελεσματικών αγώνων, που δεν πρόκειται να αναπτυχθούν στον αιώνα τον άπαντα. Είναι ολοφάνερο τι συζητιέται στην περίφημη Επιτροπή εμπειρογνωμόνων για τα Εργασιακά...