Φόβος και αυταπάτες για να κρατάνε το λαό καθηλωμένο

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΣΥΡΙΖΑ
«Είμαστε με την ιδιωτική πρωτοβουλία της δημιουργίας και του συνακόλουθου κέρδους» διαβεβαιώνει ο Αλ. Τσίπρας

Να εγκλωβίσουν το λαό στις «συμπληγάδες» μιας αντιπαράθεσης κάλπικης, που αποσκοπεί να τον παρασύρει μακριά απ' τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων του και τη διέξοδο απ' αυτά, επιχειρούν οι δυνάμεις του δίπολου στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Απ' τη μια, η ασύστολη κινδυνολογία της κυβέρνησης και, απ' την άλλη, ο επικίνδυνος εφησυχασμός του στυλ «ψηφίστε και όλα θα αλλάξουν» που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, σηκώνουν ολοένα και πιο πυκνό κουρνιαχτό, που κρύβει τα πραγματικά διλήμματα που πρέπει να απασχολούν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι απαντήσεις στα οποία πρέπει να αποτελέσουν και κριτήριο ψήφου όποτε και αν στηθούν οι κάλπες των βουλευτικών εκλογών.

Στελέχη της κυβέρνησης, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, απειλούν ότι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση ισοδυναμεί με χάος. Είναι εξέλιξη που τάχα απειλεί να τινάξει στον αέρα όσα επιτεύχθηκαν με τις θυσίες του λαού. Μιλούν για φυγή κεφαλαίων και επενδυτών, για πλήγμα στον τραπεζικό τομέα, bank run (φυγή καταθέσεων) και πιστωτικό γεγονός. Για να στοιχειοθετήσουν αυτές τους τις κατηγορίες φτάνουν να προσδίδουν στο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει και να προσπερνούν αδιάφορα τα διαπιστευτήρια που αυτός με τη σέσουλα καταθέτει στον καπιταλισμό και τους μηχανισμούς του.

Κάπως έτσι η κυβερνητική εκπρόσωπος, Σοφία Βούλτεψη, έφτασε να υποστηρίζει ότι «πρέπει όλοι οι βουλευτές να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για αυτά τα οποία συζητούν (σ.σ. προεδρολογία και πρόωρες εκλογές). Η χώρα ξαναβρέθηκε, δυστυχώς, στην κόψη του ξυραφιού. Έχουμε προειδοποιηθεί από τους διεθνείς οίκους ότι με την προκήρυξη των εκλογών θα θεωρηθεί η χώρα σε πιστωτικό γεγονός».

Αλλά και ο Αντ. Σαμαράς να αρθρογραφεί αναπαράγοντας ισχυρισμούς όπως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «οδηγεί τη χώρα σε σύγκρουση με όλους τους εταίρους», ότι «δεν έχει πρόγραμμα» και ότι προκαλεί το «φόβο».

Απ' την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ «αρχιτέκτονα του χάους» ανεβάζει και κατεβάζει νυχθημερόν τον πρωθυπουργό, «ανίκανη» την κυβέρνησή του, κρύβοντας το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής της, έτσι που να μένει στο απυρόβλητο το κεφάλαιο και η ΕΕ. Έφτασε ο Π. Σκουρλέτης να τους μέμφεται ότι με την κινδυνολογία δε στέλνουν καλό σήμα στις αγορές και τις αποθαρρύνουν απ' το να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η ρητορική αυτή της Κουμουνδούρου συνοδεύεται από ισχυρισμούς για μια ανώδυνη αλλαγή, που είναι δυνατόν να ανακουφίσει το λαό και να δρομολογήσει λύση των προβλημάτων του, με μόνη προϋπόθεση να ψηφίσει αυτός το ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές. Η καλλιέργεια της λογικής της ανάθεσης εξηγείται για ένα κόμμα που έχει κάνει καθαρό λόγω και έργω ότι δε θέλει το λαό στους δρόμους, παρά μόνο αν πρόκειται να υπερασπίζεται την εναλλαγή στην αστική διαχείριση. Ότι τον προτιμά απαθή στον καναπέ, ώστε να μην τον βρει αύριο απέναντί του «ετοιμοπόλεμο». Δε θέλει απ' το λαό να διεκδικεί με όρους κινήματος την ανάκτηση των απωλειών του, πόσο μάλλον την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, αλλά να απλώνει το χέρι για τα ψιχία που του υπόσχεται, κατεβάζοντας ολοένα και περισσότερο τις απαιτήσεις του.

Πρόκειται για αντιπαράθεση στα μέτρα του κεφαλαίου. Και η εκδοχή της κυβέρνησης και η εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ,καταλήγουν να ισχυροποιούν το δίπολο, να βοηθάνε την κυβερνητική εναλλαγή και σταθερότητα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, να κρατάνε το λαό εγκλωβισμένο στα στενά των «συμπληγάδων» που συντρίβουν τα δικαιώματά του, καθηλωμένο από φόβο ή αυταπάτες, ανίκανο να πιάσει το «κουπί» και να χαράξει «ρότα» προς τα εκεί που βρίσκεται η λύση στα προβλήματά του.

Σε δεύτερο πλάνο περνάνε οι όρκοι πίστης και των δύο στην πολιτική διατήρησης της σταθερότητας, συνθηκών δηλαδή φτώχειας για το λαό, ενίσχυσης της κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Οι διαβεβαιώσεις τους στις αγορές για το ποιος είναι πιο ικανός να προωθήσει μέτρα για τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας. Με μοιρασμένους ρόλους οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης κονταροχτυπιούνται, κρατώντας το λαό στη θέση του θεατή, ακόμα χειρότερα, πείθοντάς τον να ταυτιστεί με τον ένα ή τον άλλο μονομάχο, το ένα ή το άλλο αντιλαϊκό μείγμα διαχείρισης.

Όσο πιο πολλά εισιτήρια πουλάει η «παράσταση» τόσο το κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του, αδιαφορώντας ποιος θα επικρατήσει, σε ποιον θα καταλήξει το έπαθλο του κυβερνητικού θώκου, στο βαθμό που αυτός θα κάνει τη δουλειά του. Και τη δουλειά διαβεβαιώνουν ότι θα την κάνουν και οι δύο.

Και αν για την κυβέρνηση μιλούν περισσότερο οι πράξεις της, που γονάτισαν το λαό, για το ΣΥΡΙΖΑ μιλά ο ίδιος, καταθέτοντας τα διαπιστευτήριά του στους εκμεταλλευτές του λαού και σφετεριστές του μόχθου του. «Είμαστε με την ιδιωτική πρωτοβουλία της δημιουργίας και του συνακόλουθου κέρδους» διαβεβαιώνει ο Αλ. Τσίπρας και, ακόμα, πως είναι με την ΕΕ και τους κανόνες της, με τη δημοσιονομική πειθαρχία, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα πρωτογενή πλεονάσματα, με την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ο κίνδυνος για το λαό δεν προκύπτει απ' το αν το τιμόνι της διακυβέρνησης θα μείνει στα χέρια της ΝΔ και των συμμάχων της ή θα περάσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και των δικών του συμμάχων. Προκύπτει απ' το γεγονός ότι τη «ρότα» την έχουν χαράξει οι επιχειρηματικοί όμιλοι με «πυξίδα» τα κέρδη τους, ότι για να επισπεύσουν το ταξίδι δε διστάζουν να ρίχνουν στα «βράχια» τα δικαιώματα του λαού. Αν χρειαστεί να πετάξουν στη «θάλασσα» τον ίδιο το λαό θα το κάνουν, για να μην ξεχνιούνται και οι ανησυχητικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή που μυρίζουν «μπαρούτι».

Ο πραγματικός κίνδυνος για το λαό προκύπτει απ' την ύπαρξη του ίδιου του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, πέρα και έξω απ' το ποιον προκρίνει κάθε φορά να διαχειριστεί τις υποθέσεις του. Η ίδια η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, ανεξάρτητα αν καταγράψει ματωμένη ανάκαμψη ή νέα ύφεση, προδιαγράφει συνέχιση της ίδιας πολιτικής που τσακίζει το λαϊκό εισόδημα, χτυπά βάναυσα τη δυνατότητα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να ανταποκρίνονται σε στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Αυτό που ο ένας προσάπτει στον άλλον, το «χάος», είναι το μόνο βέβαιο ότι θα επικρατήσει στη ζωή του λαού αν συνεχίσει να επιτρέπει στους άρπαγες του πλούτου που παράγει να τη διαφεντεύουν. Μέτρα όπως ο σφαγιασμός μισθών και συντάξεων, δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, δεν οφείλονται στην «ανικανότητα» της κυβέρνησης, όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ή στην αδυναμία της να διαπραγματευτεί. Όταν βρεθεί ο ίδιος στη θέση να πάρει τέτοια μέτρα δε θα φταίει η δική του ανικανότητα και ανεπάρκεια, όπως με βεβαιότητα, σε μια αντιστροφή ρόλων, θα ισχυρίζονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι μέτρα παρμένα απ' τα κιτάπια της στρατηγικής της ΕΕ, που με τη σειρά της διαμορφώθηκε καθ' υπαγόρευση των αναγκών των μονοπωλίων. Ανάγκες ανελαστικές, που δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, δεν ικανοποιούνται αν ρεφάρουν τη χασούρα της κρίσης. Απαιτούν πάντα περισσότερα. Αυτή είναι η φύση του κεφαλαίου, που δε χαλιναγωγείται, δεν αλλάζει, δεν εξευμενίζεται, μόνο ανατρέπεται. Αυτό επιβεβαιώνει η εξέταση ενός προς ενός των καπιταλιστικών κρατών είτε σε κρίση είτε σε ανάπτυξη, είτε μέσα είτε έξω απ' την ΕΕ, είτε με ευρώ είτε με δολάριο, είτε με μνημόνια είτε δίχως αυτά.

Όσο ο λαός πορεύεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης κίνδυνοι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, θα καραδοκούν σε κάθε του βήμα. Το ζητούμενο είναι να επιλέξει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που στο κέντρο του θα έχει τις λαϊκές ανάγκες και να τον επιβάλλει με τη συμμαχία του και την πάλη του. Σ' αυτήν την κατεύθυνση οφείλει να δει την αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της ως αυτό που είναι, αντίπαλοί του και όχι σωτήρες του. Σ' αυτήν την κατεύθυνση θα χρειαστεί μια αποτελεσματική ασπίδα προστασίας και όπλα αντεπίθεσης. Θα χρειαστεί κίνημα ανασυνταγμένο, ισχυρό, ικανό να δώσει τις μάχες που απαιτούνται και για την απόκρουση νέων επιθέσεων και για ανάκτηση των απωλειών και για ικανοποίηση σύγχρονων αναγκών και για τη διάνοιξη του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Θα χρειαστεί γι' αυτό ισχυρό ΚΚΕ, παντού και στην κάλπη.

Βάσω Νιέρρη